Eimreiðin - 01.07.1941, Blaðsíða 76

300
Á KALDADAL
eimbeiðin
Það er langur vegur og þreytandi að ganga frá Sæluhúss-
kvísl og að Húsafelli, efsta bæ í Hálsasveit, enda fer allur dag-
urinn í þá göngu. Frá því að farið er úr Brunnum, alllöngu
áður en lagt er á sjálfan Kaldadal, og þar til yfir hann er koniið
og alllangt niður fyrir Skúlaskeið, er hvergi vatnsdropa að hn
og mestöll er leiðin á fótinn, þegar að sunnan er komið. Langi'
hryggur ber nafn með rentu og er óþjáll yfirferðar fyrir gang'
andi menn. Hvergi er stingandi strá frá því að lagt er á dalinn
hjá Kerlingu, vörðunni með allar sínar mörgu beinakerlingU'
vísur á visnuðum og máðum blöðum í holum og gjótum, °g
þar til kemur niður fyrir Skúlaskeið. En fjallasýn er fögm'
og heillandi. Kaldidalur er eins og saga íslenzku þjóðarinnar:
erfiður yfirferðar og sóknin yfir hann þreytandi. Á þeirri lei®
er það fjarvíddin, mjallhvítir jöklar, fagurmynduð fjöll 1
fjarska og blánandi himinn yfir hálendinu, sem endurgreiðn'
erfiðið, sættir göngumanninn við það og veldur því, að hann
fagnar því að hafa lagt á brattann. Hann öðlast hlutdeild 1
fegurðinni, eins og þjóð hans, sem teygaði þrótt úr ljóðuin og
sögum og tungunni sjálfri, úr ævintýraheimum íslenzkrai
skáldsnilli, enda þótt oft yrði að ganga berum fótum yfir stór-
grýti og urð, jökulkaldar ár og ísbreiður jökla, svo að blóð vai'ð
eftir í sporunum.
Nú er öldin önnur. Nú flæðir enskt og amerískt peningafló®
yi'ir fólkið, og' það kaupir og selur með hitasóttarkenndum
ákafa allt, sem falt er, en jafnframt vex dýrtíð og eltist við
hækkandi kaup, svo að úr verður ein óslitin, endalaus hring'
iða. Á veitingahúsum höfuðborgarinnar sitja farðaðar tízkU'
drósir, babla bjagað mál við erlenda hermenn og dansa siu®
faldafeyki, meðan Jörfagleðin endist þeim. En lögreglan hefu'
yfir fimm hundruð kvenpersónur undir eftirliti, vegna þjónk'
unar þeirra við vissa erlenda gesti, og það er skipuð nefnd 1
málið. Þannig er að sögn komið glæsimennsku og sómatiIfinU'
ingu álitlegs hóps þeirra kvenna, sem nú troða sörnu foldu og
áður tróð Unnur djúpúðga, Helga hin fagra, Hildigunnur °8
Hrefna, Guðrún Ósvífursdóttir, Bergþóra á Bergþórshvoli ug
margar aðrar, sem borið hafa uppi hróður íslenzkra kvenna. Eg
hef nú reyndar lil þessa haldið því fram, að smán vor væri hei
hverfandi lítil. Svo mikið traust virðist vera skylt að sý»i1