Eimreiðin - 01.10.1943, Qupperneq 74

LÁGMARKSKRAFAN TIL LÍFSIXS
EIMREIÐIN
346
minna, það er afgert mál, búið og basta! En það ér dálítið
slcilyrði í erfðaskránni fyrir arfleiðingunni. Það er nefnilega
tekið lra.m, að þú verðir að eyða hverjum einasta eyri af arf-
inum sjálf.
í þessu iá galdurinn, og ef þetta gleymdist í leiknum og þú *
fórst til dæmis að færa á útgjaldalistann húsaleigu fyrir nýja
ibúð handa foreldrum þínum, þá varstu búin að tapa í leikn-
um — og hinn leikandinn tók við. Það var alveg undravert,
hvað mörgum, og það stundum útförnum leikurum, hætti til
að tapa öllu ineð því að hrasa á þessu eina og ófrávíkjanlega
skilyrði.
Það var vitanlega alveg nauðsynlegt að leika af ástríðufullri
alvöru. Öll kaup varð að gera af skynsemd og nákvæmri yfir-
vegun. Það varð að færa fyrir þeim fullgild rök, ef þörf krafð-
ist. Það var ekkert varið í ofsafenginn leik. Það sannaðist,
þegar Anna eitt sinn bar leikinn upp fyrir Sylvíu, einni skrif-
stofustúlkunni, sltýrði fyrir henni reglur hans og bauð henm
að reyna. „Hvað yrði það fyrsta, sem þú mundir gera?“ spurði
Anna. Sylvía sýndi ekki svo milda sómatilfinningu að hugsa
sig um andartak, heldur gusaði ut úr sér með eldingarhraða:
„Jú, það fyrsta, sem ég mundi gera, væri að leigja einhvern til
að skjóta frú Gary Cooper, og svo ....“ Það var auma skellan,
hún Sylvía!
En Anna og Magga voru fæddar lil þess að vera félagar og
samverkamenn, því Magga lék eins og snillingur frá því fyrstn,
að hún lærði leikinn. Það var hún, sem setti svip á hann og
gerði allt fyrirtækið sem notalegast. Sainkvæmt endurbótum
Möggu var sérvitringurinn, sem dó og lét eftir sig milljónina,
hvorki vinur né kunningi, heldur alveg óþekktur maður. Þetta
var bara maður, sem hafði einhvern tíma séð þig af tilviljun
og hugsað sem svo: „Ja, þetta er annars allra geðþekkasta
stúlka og á skilið að eignast margt fallegt. Ég ætla að arfleiða
hana að einni milljón dollara, þegar ég dey.“ Og dauða manns-
ins bar hvorki hrátt að né voveiflega. Velgerðarmaðurinn dó á
sóttarsæng í hárri elli og saddur lífdaga, fékk hægt og blítt
andlát í svefni og fór beina leið til himnaríkis. Þetta útflúr á
örlögunum gerði leikinn svo geðþekkan, að þær Anna og
Magga sveimuðu jafnan í munaði sællrar samvizku og friðar.