Eimreiðin - 01.10.1943, Qupperneq 77

liIMREIÐIN
LÁGMARIÍSKRAFAN TIL LÍFSINS
349
„Gott kvöld,“ sagði hann. Framkoma hans var slík sem hann
mumli meta það við þær að eilífu, ef þær vildu sýna honum
þá sæmd að taka undir lians tungumjúku kveðju.
„Gott kvöld,“ sögðu þær Anna og Magga, báðar samtimis, í
sínum kuldalegasta róm.
„Er eitthvað, sem ég get gert sagði sá tungumjúki.
„O, við erum bara að skyggnast um,“ sagði Anna.
Hinn tungumjúki hneigði sig.
„Vinkona mín og ég gengum hér framhjá af hendingu, og
okkur datt í lmg að spyrja, hvað þær kostuðu perlurnar, sem
tér hafið þarna í glugganum.“ sagði Magga.
„Æjá, þér eigið við tvöföldu perlufestina. Hún kostar tvö
hundruð og íimmtíu þúsund dollara, frú.“
„Hm, rétt er það,“ sagði Magga.
Búðarmaðurinn hneigði sig enn á ný. „Dásainlega falleg
Perlufesti," sagði hann, „vilduð þér líta á hana?“
>,Nei, þakka yður fyrir,“ sagði Anna.
„Vinkona mín og ég rákumst hér aðeins inn af hendingu,“
Sí)gði Magga. Þær sneru til dyra, og búðarmaðurinn hljóp á
Undan til að opna. Hann hneigði sig, þegar þær sigldu framhjá.
Stúlkurnar stóðu aftur á götunni og voru enn súrar á svip.
„Hamingjan góða!“ sagði Anna, „að hugsa sér anrtað eins“.
»Tvö hundruð og fimmtíu þúsund dollara!“ sagði Magga.
»Það er hvorki meira né minna en fjórðungur úr milljón! “
Hær héldu leiðar sinnar. Smám saman hvarf gremjan og
Slll'i svipurinn, eins og hvort tveggja hefði gufað upp hægt og
að fullu, en í staðinn kom aftur hin drottningarlega lign í fasi
°§ látbragði. Þær önduðu léttara og' skrefuðu hægan, rákust
hvor á aðra, án þess að taka eftir eða afsaka, og rákust svo
a aftur, en þögular og þeli í svipnum.
Svo rétti Magga allt í einu úr sér, varð enn linarreistari en
uður og mælti hvellt og ákveðið:
„Heyrðu, Anna! Sjáðu nú til! Þú veizt um þennan óskap-
leka rílca mann. Þú þekkir liann ekki, en hann hefur séð þig
einhversstaðar og vill endilega gera citthvað fyrir þig. Jæja,
betta er óskaplega ríkur maður, ekki satt? Og svo devr hann,
sofnar út af eins og ljós, og skilur þér eftir tíu milljónir doll-
ara. Hvað er svo það fyrsta, sem þú mundir þá gera?“