Eimreiðin - 01.10.1943, Síða 78

EIMREIDIN
Hjúpur og hula.
Eftir Guðmund Friðjónsson.
Heima i Uyrrþey helzt ég nýt
helgra dóma um páska og jól,
ásjár vænti, er á þig lit,
cilifð, hjúpuð hláum kjól.
Mcðan cg hafði óbiluð augu, unni ég af alhug hreinuin
linum og glöggum greinarmerkjuni. Hjúpur og hula voru niér
þá eigi hugumkær. Svo kom þar að lokuin, að sjón mín þvarr
til mikilla muna og nálæg fjöll urðu móðu h'ulin og menn-
irnir slikt hið sama, sem þó voru mér nærstaddir. Eg fór þá
að velkja fyrir mér, hvort hjúpurinn og hulan hefðu til sins
ágætis nokkuð. Bollaleggingar niínar um það efni verða eigi
greindar í þessu máli, nema að litlu leyti. Ég mun takmarka
mál niitt með því móti að ræða um skáldskap og tnimál, seni
nota sér hjúpinn og huluna, þegar höfundar þeirra vilja gela
undir fótinn og reyna þannig á þolril' áheyrenda sinna eða
lesenda. — Hannes Hafstein segir í einu kvæði:
i'e.Hurð hrifur hugann meirn, svo andann gruni cnnþá fleira
ef hjúpuð er, cn augað sér.
Hannes kvað þetta á þeim aldri, sem hann var fulltrúi karl-
mennsku og kæti í skáldskap. En þó dylst honum ekki su
þýðing, sem hjúpurinn hefur til brunns að bera, þegar uni
fagurfræðileg efni er að tefia. Hann lumar þarna á þeirri
skoðun, að hugmyndirnar njóti sín betur en ella, ef þær birt-
ast blæjuklæddar eða hjúpaðar. Hann vill gefa getgátunm
svigrúm og tækifæri lil að botna hálfkveðna vísu og raða
gátu, sem er mælt í hálfum hljóðum.
Vér brosuin hálft i hvoru að konum Þúsund og einnai
nætur, sem eigi máttu sjást á almannafæri andlitsblæjulausai •
En Múhameð, sem gerði þennan klæðaburð að trúai'skyld11’
vissi sinu viti. Hann vissi, að andlitsblæjan vakti athygli kai'"
mannanna, svo að þá dreymdi um fegurð, sem byggi bak