Eimreiðin - 01.04.1947, Síða 84

156
RITSJA
KIMltEíÐi:!
skoðun. Hafa þeir rökstutl liana vil-
urlega Egill Þórhallason og einkum
])ó Vilhjálniur Stefánsson, þótt eng-
inn hafi rennt undir hann svo traust-
um stoðum sem Jón Dúason. En sé
þessi skoðun rétt, væri oss liollt að
láta af spotti og tómlæti um Græn-
lendinga nútímans. Eru þeir og engir
siðleysingjar, enda er engri þjóð
minnkun að því að telja þá til sinna
kynmanna.
Jón Dúason hlaut á síniim tíma
doktorsnafnhót fyrir ritgerð sína Um
ríkisréttarstöðu Grænlands á mið-
öldum. Hélt Iiann þar fram þeirri
kenningu, að Grænland hefði á sinni
tíð verið í vorum lögum, og táknaði
hugtakið „vor lög“ í fornum lögum
hið íslenzka ríki. Um þetta efni
er nú að koma út nýtt rit cftir Jón,
Réttarstaöa Grœnlands, nýlendu ís-
lendinga. Það rit liefur mér ekki enn
unnizt tími til að lesa, og skal því
eigi frekar um það rætt að sinni,
enda treystist ég eigi til að segja
um, livort Grænland var — og er —
íslenzk nýlenda og að réttum lögum
hluti hins íslenzka ríkis. En svo
merkilegt efni er þetta, að íslenzkir
menn og íslenzk stjórnarvöld m^ga
einskis láta ófreistað lil að hrjóta
til mergjar málið. Ög verði fundin
sú niðurstaða að heztu manna yfir-
sýn, að Grænland liafi verið liluti
hins íslenzka ríkis — og sé svo enn
— þá her að hefjast handa um að
halda fram rétti vorum um þessi
mál.
Það er heiður íslenzkri alþýðu,
liversu vel hún liefur tekið ritum
Jóns Dúasonar, svo liljótt sem um
þau hefur verið. Og sómi er það
þingi og ríkisstjórn, að hið opin-
hera styrkir útgáfu ritanna og þýð-
ingu á þeim á erlendar lungur.
G. A. S.
Karl ísfeld: SVARTAR MORGUN■
FRÚR. Ljóö. Rvík 1946. (Bók-
fellsútgáfan h.f.J.
1 Islandsljóðuiii sínum hvetur
Einar Benediktsson landa sína til að
hreyta „bókadraumnum" og „bögu-
glaumnuui“ í vöku og starf. Einari
liafa vafalaust hlöskrað þau fádænii
af svonefndum skáldskap, sem flaut
yfir landið í blöðum og bæklingum
á þeini tíma, og varð þó meira síðar.
En þrátt fyrir áskorun sína um „vöku
og starf“ i staðinn fyrir „böguglaum .
sagði þó E. B. sjálfur löngu seinna:
Ealla timans voldug verk
varla falleg haga.
Snjalla ríman stuðlasterk
stendur alla daga.
„Böguglaumurinn“ liefur lieldur
ekki hljóðnað, þó nokkuð sé liaiii'
minni en áður, og bóksalarnir seg.lai
að ljóðabækur seljist dræmt.
Karl Isfeld hlaðamaður „preseii-
terar“ sínar snotru morgunfrúr
býður upp í léttan dans. Þessar
morgunfrúr eru raunar alls ekki neH'-
ar negrakonur, þær eru miklu frenU11
ljósar með hlá augu, kvæðin bera
með sér, að höfundurinn liefur okkar
gömlu ljóðatungu á valdi sínu, orða-
valið er mjög fjölbreytt og litmikið-
Þess er ekki að dyljast, að höb
undur hefði getað „unnið“ sl11"
kvæðin lietur og lieflað betur suu,a
lcvisti í því „mærðartimbri“, seU
liann tegldi.
Bókin skiptist í tvennt. Fyrri hl*1*'
inn er þýðingar, flestar úr eiisk11
og norsku, og eru ýmsar þeirr*1
snjallar. En óþarfi þykir mér af böf
undi að þýða Auld lang syne eft,r
Burns, því það hefur Árni Pálsso11
gert áður, svo ekki varð iim bætt.
Mörg frumsömdu kvæðin erl