Eimreiðin - 01.07.1948, Qupperneq 44

204
VEGANESTIÐ
EIMREIÐIN
— Þetta líkar Krúsar-manninum! Var ekki að efa, hvernig
lá á skipstjóranum okkar, þegar hann notaði tæpitungu við sinn
gamla vin, Markús. — Nokkra drætti er nú guð búiun að gefa
okkur hérna á Trýninu, Krúsi!
Markús vék sér' þannig til með fiskinn milli hnjánna, að hann
gat skakkeygt skipstjórann:
— Hérna á Trýninu, já, — það gat nú skeð! Væri snotur skips-
farmur — það.
— Já, það er það vissa. En kannski ég geri mér nú dagamun
og luntist að færinu mínu, varla ég kunni orðið að bera mig
til við það.
Og eftir örskamma stund stóðu tíu manns við færi bakborðs
megin á Maríu litlu og drógu óðan fisk — öll skipshöfnin sem
sé, nema hinn frægi vökuskarfur og námaður, Guðmundur Þórðar-
son, Fiski-Gvendur kallaður. Og það ekki svo mikið sem bólaði
á honum ennþá — manninum þeim. Þeir fóru líka varlega bæði
með lóðin og fiskinn, þeir, sem stóðu við færi á bógnum á skút-
unni. Það var engu líkara en lóðin væru ekki úr blýi, lieldur
gleri. Sko, hann Bjarni litlan fékkst til að hvetja þá til varúðar,
gaf sér tíma til að staldra við í drættinum, bregða hendinni á
loft og setja stút á túlann á sér, ef einhver ætlaði að gleyma sér.
En svo dró hann raunar svo hratt á eftir, að maður eygði varla
á honum handaskörniu. Var ósköp trúlegt — eða liitt þó heldur,
að það væri umhyggjan fyrir lieilsu og velferð Fiski-Gvendar,
sem gerði honum Bjarna, skepnunni, — en hann gat gert sínu
átrúnaðargoði, Markúsi nokkrum, til hæfis, um leið og hann
þjónaði sinni eigin lund!
Lætin í ritunni og fýlnum -— múkkanum, sem við kölluðuni!
Það var rétt að maður komst hjá, að þau lentu í hausnum a
manni, ef maður teygði hann eitthvað út fyrir borðið til þess að
athuga, livort almennilega stæði í þorskkvikindi. Álengdar mundi
svo að sjá, sem skipið væri liulið livítu, iðandi skýi. Og gargið
í ritunni! Það hafði víst verið lítið um skip þarna á grunnmið-
unum undanfarið — var nýtt fyrir fuglinn þetta meS Maríu.
Ég var eitthvað að linast við dráttinn. Hvað var ég líka að
hugsa um fuglinn? Vitleysa — enda ekki nema fyrirsláttur.
Það var þá eðlilegra að ég gæfi gaum að Bjarna, var meira i
samræmi við það, sem raunverulega hafði dregið huga minn frá