Eimreiðin - 01.07.1948, Qupperneq 79

eimreiðin
SKOPLEIKARI OF SALTAN SJÁ
239
fóru gervipersónur með gerpisnöfnum eins og Sveisteinn Kolan,
Spectator Blaðran, Hofmóður og Kvíðbogi Kvalar, allt saman
hlutverk í sýnisleikjum árin 1938—’42. Þó að nafngiftir þessar séu
meira og minna út í hött og svo sem til þess eins að kitla í lilust-
um áheyrenda í sljórra lagi, þá lýsir fyrsta nafnið merkilega vel
framkomu Alfreds Andréssonar á leiksviðinu, sem hefur skapað
honum mesta lýðliylli. Hann hefur verið kjörinn í hlutverk
ungra manna, sem þorðu í hvorugu löppina að stíga, ýmist flutu
þeir ofan á atburðarásinni eins og korkur á vatni, eða atvika-
flækjan spannst upp á ráðþrot þeirra og kjarkleysi, en rétt undir
leikslok kemur upp úr kafinu, að þeir liafa óviljandi orðið til að
bjarga öllu við. Tildrögin eru fjöldamörg, en frumtegundin er
eldgömul á leiksviðinu og liefur alltaf verið vinsæl. Af hlut-
verkum í þessari grein, sem Alfred hefur leikið, skulu aðeins
nefnd, auk sýnishlutverkanna, Ferdinand í „Afritinu“, Baldur í
„Karlinn í kassanum“ og þó fyrst og fremst síra Fear í „Allt er
þá þrennt er“. Þegar inn í hlutverkin bætist slatti af skemmti-
fegu kæruleysi og meinlausri óskammfeilni, koma út persónur
eins og HallvarSur Hallsson, Hróbjartur vinnumaSur og Kristján
SúSarmaSur, en mitt á milli þessara kumpána koma sumar beztu
persónulýsingar Alfreds, eins og ókunnugi maSurinn í „Tengda-
Pabba“, K. K. Madsen, klœSskerameistari, í „Leynimel 13“, Billy
Kartlett í „Grænu lyftunni“ og eftirliftsmaSurinn í samnefndu
leikriti Gogols.
Ekki er það ofsögn, að Alfred Andrésson sé nú einn hinn
allra vinsælasti gamanleikari liér á leiksviði. Þessar vinsældir á
hann fyrst og fremst því að þakka, að liann kemur öllum mönnum
hetur fyrir á leiksviði. Hann er hlédrægur að eðlisfari, liæverskur
t framkomu og viðmótið einkar þægilegt. 1 raun og veru er hann
feiminn og þarf ýmist að sigrast á óstyrk í taugunum, áður en
hann kemur inn á leiksviðið, eða hann treystir á þensluþol taug-
a»na og lætur stjórnast af spenningi augnabliksins. Hið síðara
er ef til vill greinilegast, þegar Alfred syngur gamanvísur. Þá
sleppir hann sér oft á hinn hlægilegasta liátt, en aldrei vit í
Ueinar öfgar, sem þó er háttur feiminna manna, þegar svo ber
undir, að þeir eiga að sýna eða lýsa broslegum hlutum. Að þessu
athuguðu er það út af fyrir sig aðdáunarvert, hve mikið vald
Alfred hefur smám saman fengið yfir rödd sinni og hreyfingum