Eimreiðin - 01.07.1948, Qupperneq 117

eimreiðin
SMURT BRAUÐ
277
stúlkurnar voru að mjólka. Það voru þær Björt og Jóna og
Sigga. Hagalín var að bera vatn og brynna kúnum, og einbver
var þar að fást við meisa. Stefán var þar h'ka, eitthvað að slæp-
ast. Hann var frá Króki, næsta bæ. Hann var daglegur gestur,
stutt að fara; túnin lágu saman að heita mátti. Stefán var stálp-
aður piltur og þroskasamlegur, eittlivað milli fermingar og
tvítugs, og dáði ég hann mest allra manna.
Það þóttist ég vita, að hans jafningi vrði ég aldrei. Hann
var svo kloflangur. Þá fannst mér, sannast að segja, að öll mann-
dáð ætti að miðast við kloflengdina.
Hann Stefán! Það var nú eittlivað meira en ég liti upp til
bans. Ég gat gengið uppréttur gegnum klofið á lionum með kött
í fanginu og tvo báta. Og ekki taldi bann sporin sín, enda þótt
stórstígur væri. Hann var búinn að hlaupa alla leið út að Lamba-
vatni og kominn til baka aftur, rétt á meðan ég stóð í stað úti á
hlaði og var að strjúka Svörtukisu og ekki búinn að finna Gráu-
kisu. Og þá var bann kominn aftur og liafði stokkið yfir Keld-
Una, til að stytta sér leið; annars liefði liann þurft að fara alla
leið upp að fjalli. En í Keldunni var bjartáll; stúlkurnar höfðu
séð liann, þegar þær voru að skola þvottinn, og nærri búnar að
Há lionum. Einhver sagði, að þetta gæti ekki verið „bjartáll“,
h'klega væri það einbver lakari tegund; en Stefán sagði, að
þetta væri eitraður „hrokkáll“, sem Iiefði bníf í goggnnm og
skæri af manni skankana, nema maður henti sér yfir Kelduna
* háalofti, •— og sló fætinum liátt fyrir ofan liausinn á mér um
leið, — 0g þurfti þá ekki frekar vitnanna við. En stiilkurnar
sogðu, að Keldan væri svo breið og djúp, að það gæti enginn
tnaður stokkið yfir hana. Þetta væri bara lians gamla lygi. Hann
væri svo lyginn, að ekki mætti trúa nokkru orði, sem bann segði.
Þá vissi ég ekkert hvað „lygi“ var, en liélt það væri sama og
Evlalía; það var stúlka inni í Bröttulilíð, kölluð Líja, og fékk
eg mikinn ýmigust á lienni fyrir bragðið. En Stefán! Hann, sem
húinn var að liendast í einum spretti alla leið út að Lambavatni,
°g til baka aftur, rétt á meðan ég var að strjúka Svörtukisu úti
a hlaði, og kasta sér yfir Kelduna í báalofti, liátt fvrir ofan
«hrokkálinn“, — það var eitthvað í ætt við skipin á liimninum,
sem ekki gátu hrapað, — settist svo klofvega yfir bverfusteininn
a hlaðinu og náði þó með fæturna niður á jörð, — svona var