Eimreiðin - 01.07.1948, Qupperneq 127

eimreiðin
SMURT BRAUÐ
287
fallegar vísur og vers, sem góð börn ættu að læra og lesa á kvöld-
in, áður en þau færu að sofa, svo þau lentu ekki í Ljótakallinn.
Ég hafði þegar lært margar vísur og vers, sem ég var látinn
stauta meðan ég var að sofna á kvöldin, — en að slíkt og þvílíkt
hefði nokkurn tíma verið „búið til“, — það var mér meiri ráð-
gáta.
Ég hafði fundið mér þá hugmynd, að flest versin hefðu fundizt
í veggjarholum, en aðalgróðrarstöðin væri þó uppi í fjalli í stór-
grýttri urð, fyrir utan og ofan „Blettinn“, sem svo var kallaður.
Þar liafði einhver fundiS jurt, sem kölluð var tóugras, en sagt
að héti líka burkni og þúsundblaðarós, og fannst mér á allri lögun
og útliti þessarar jurtar, að þar væru versin rétt sköpuð. Svo var
ekki loku fyrir skotið, að eitt og eitt hefði fundizt sjórekið, því
alltaf fjölgaði ver8unum á óskiljanlegan liátt. — Og margt rak
á rifinu. —
°g svo var alltaf verið að segja: „Finnst þér þetta ekki fallegt!
Finnst þér þetta ekki gott?“ Auðvitað af því, að versin höfðu
fundizt. Og mér fannst, að það væri Finnur í Bœ, sem mest hefði
með þetta að gera, af því hann hét þessu nafni, og tíœr var kirkju-
staðurinn og höfuðbólið á öllum Sandinum og átti mest landið
°g rekann. —
En nú var Finnur sagður farinn suSur að læra að smíða, svo
það var að vonum, að versin lentu í óreiðu.
Nú hafði Stefán sagt úti í fjósi, snemma í vor, að til þess að
vera skáld þyrfti að hafa tungu, sem næði upp í nefið og hala
aftan á sér. Og með því hvorugt þetta var sýnilegt á myndinni,
þá spurði ég ósköp ljúfmannlega, hvar hann liefði tunguna og
halann! Svarið var, að tungan væri í munninum og lokuð inni
í höfðinu og sæist ekki, en hali væri aldrei hafður með á mynd-
u*n, enda liefði enginn maður liala!
— „Er hann þá ekki ídíót?“ spurði ég með sömu auðmýktinni.
-— „Þetta áttu aldrei að segja! Hver hefur kennt þér að tala
svona heimskulega? Þetta er ljótt!“
Þá aumkvaðist ég yfir Mattliías Jochumsson.
Skömmu síðar fórum við krakkarnir upp að Hærrihúsum, en
það voru fjárhús efst í túnjaðrinum. Þar áttum við mikið safn
af hrotarusli og drasli, er fullorðnir nefna „barnagull“ eða „leik-