Eimreiðin


Eimreiðin - 01.07.1948, Side 128

Eimreiðin - 01.07.1948, Side 128
288 SMURT BRAUÐ eimreiðin Það fór eins og mig hafði grnnað. Við liöfðum ekki lengi sýslað í dótinu, er ég sá þar „Attías Okkumson“, þekkti hann undir eins af myndinni, er mér hafði sýnd verið í Sunnanfara. Þetta var kolryðgaður járnbolti, eða nagli, líklega úr einhverju gömlu, sjóreknu skipsbraki, en með ferlegum liaus, líkt og barða- stórum hatti, á öðrum endanum. Þetta „passaði“ allt ósköp vel. Halinn var á sínum stað og skagaði langt niður úr skáldinu, en tungan sást ekki, enda lokuð inni í höfðinu, rétt eins og á myndinni. — „Þetta er Matthías Jochumsson“, sagði málshefjandi, og bar það fram á sínu barnamáli. „Hann á að búa til falleg vers, svo Ljótikallinn fái okkur ekki“. — „Edd e Addeas Gúkkumson“, átu liin börnin eftir, sain- þykkjandi: „an-á-a lia-’il alle ess“. — „Hann á að vera í veggjarliolu“, sagði málshefjandinn. — „Ann á a ea í eggaolu“, endurtóku liin. — „Alveg á kafi“. — „Ale á afi“, var endurtekið og samþykkt í einu hljóði. Því næst var fundin liæfileg liola í veggnum og skáldinu stungið þar inn, en torfusnepill látinn í opið fyrir framan. Þá var það klappað og klárt. Síðan var undinn hráður bugur að öðrum aðkallaiuli verkefnum. Nokkrum dögum síðar var mér gefin liálf flatbrauðskaka og vel drepið ofan á af nýstrokkuðu sméri. Svona lagað er ætíð eitt- hvert mesta lmossgæti, er barni getur lilotnazt. Ég rölti upp tún, sæll og hamingjusamur, bítandi kökuna: liorfði á tanna- förin, livernig tennurnar liöfðu grafið sig gegnum smérið í bit- sárinu og svo gegniun kökuna sjálfa, tók út úr mér hvern munn- bita til að sjá í honum tannaförin líka og sjá svo livernig bitinn félli við skarðið á nýjan leik. Krökkum þykir yfirleitt mjög gaman að taka „út úr sér“, og ef þau rausnast til að gefa öðruni af einhverju sælgæti, er þeim sjálfum þykir gott, verða þau sjálf að smakka á því fyrst, og gefa síðan „út úr sér“, ef allt a að vera með felldu. Svo var það og með okkur krakkana. Ef einhverju okkar liafði hlotnazt sykurlús eða sælgætisarða, sem hin fengu ekki, þá var sjálfsagt að gefa öðrum af því, en aldrei nema „út úr sér“. Efnismagninu, sem afgreitt var á þennan liatt,
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136
Side 137
Side 138
Side 139
Side 140
Side 141
Side 142
Side 143
Side 144
Side 145
Side 146
Side 147
Side 148
Side 149
Side 150
Side 151
Side 152
Side 153
Side 154
Side 155
Side 156
Side 157
Side 158
Side 159
Side 160

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.