Eimreiðin - 01.07.1948, Síða 135

EIMREIÐIN
LEIKLISTIN
295
endur. Um það er langt mál, sem
sleppt verður hér, en yfir höfuð
báru norsku leikendurnir skrín H.
Ibsens eins og þeir, sem bezt kunna
með að fara.
Eins og „Rosmersholm" var
„Dödedansen" eftir August Strind-
berg fluttur á útlenzku tungumáli.
Utan aðalleikendanna þriggja,
Önnu Borg, Poul Reumert og Mog-
ens Wieth, eru tvær aukapersón-
ur á mælendaskrá og ein mállaus.
Hafði Norræna félagið fengið ís-
lenzka leikendur í þessi hlutverk,
og unnu þeir að þeim lítalaust, en
þess verður að geta, að Soffía
Guðlaugsdóttir lék eitt þessara
hlutverka, gömlu konuna, og varð
það síðasta hlutverk hennar, því
að hún andaðist 11. júlí eftir
stutta legu, en langvarandi van-
heilsu.
„Dödedansen" er stórbrotið lista-
verk, og þannig var leikurinn
fluttur af þremenningunum. Auð-
vitað gnæfði list Poul Reumerts í
hlutverki höfuðsmannsins upp úr,
en meðleikendur hans fylgdu hon-
um fast eftir. Þar sem þau brast
innsæi til hamfara til jafns við
Reumert, fleyttu þau sér fram á
kunnáttu og tækni. Bæði léku hlut-
verkin í fyrsta skipti, og varð
þess nokkuð vart í meðferðinni,
einkum hjá Mogens Wieth, sem
er annars mjög geðslegur leikari.
Leikur Önnu Borg var stærri í
brotinu en vér eigum að venjast
og þó ekki að öllu laus við sýnd-
artilþrif. Það var augljóst í atr-
iðinu, þegar Alice (Anna Borg)
kemur inn og sér, að eiginmaður
hennar (Reumert) og elskhugi
(Wieth) haldast í hendur, hafa
sætzt. Eftir því sem á undan er
gengið, hlýtur Alice að fallast
hendur við þessa sjón. Er hún,
þrátt fyrir allt, dæmd til að sitja
sem fangi í virkinu? Ekki út í
bláinn lætur Strindberg Alice taka
sér í munn herfræði maka síns.
Hún ræður af að gera síðustu út-
rásina, drepa andstæðing sinn, hún
miðar og hleypir af, eins og hún
segir. í þessu atriði setti leikkonan
hálfkæring í stað örvæntingar.
Annars er rétt að geta þess, að
leikkonan lék hlutverkið allt, án
þess að fella úr atriðið þar sem
Alice beygir Kurt niður á knén,
eins og ýmsar leikkonur hafa gert,
og fegrar ekki á þann hátt mál-
stað konunnar. — í þessu hrika-
lega hversdagsdrama koma öll um-
svif í einn stað niður, hringurinn
lokast eftir hvert stef, hvert spor
í þessum vikivaka, þar sem dauð-
inn kveður fyrir.
Tróð fer með, þegar postulín
er haft í flutningi. Eins og geng-
ur, fór meira fyrir tróðinu í flutn-
ingi leiksins „Refirnir", eftir am-
erísku skáldkonuna Lilliam Hell-
man. List Önnu Borg og Poul
Reumerts skar sig svo úr, að all-
ur leikurinn færðist úr skorðum.
Helzt hattaði fyrir jafnvægi þar
sem Indriði Waage lék á móti
þeim — og má að sönnu minnast
með þakklæti hinna fáu stunda,
er þau voru ein á leiksviðinu, dótt-
ir frú Stefaníu og sonur Jens B.
Waage. Það voru leiksögulegar
mínútur. Önnur leikafrek fóru
hvergi fram úr meðallagi.
Sá skemmtilegi munur var á
leikaðferð Önnu Borg og manns
hennar, að aðferð hennar var öll
upp á heims vísu, hlutgeng hvar
sem er, persónulýsingin algild og
jafn auðskilin á Broadway og í
Reykjavík, en aðferð Reumerts