Eimreiðin - 01.10.1952, Blaðsíða 36

252
LJÓSIÐ I GÖNGUNUM
eimreiðin
átti Samúel ýmsum erindum ólokið úti í bæ, áður en hann gæti
haldið heim í jólafagnaðinn.
Það var orðið heiðskirt og stjörnubjart, þegar ég kom út um
kvöldið, eftir að hafa lokað skrifstofunni, sem þá var uppi á lofti
í slökkvistöðinni við Tjarnargötu, þar sem nú eru skrifstofur
Rafmagnsveitu Reykjavíkur. Hljótt var orðið á götunum. Ys og
þys dagsins, með öll jóla-kaupin og jóla-undirbúninginn, hafði
lægt. Á himni blikuðu stjörnurnar, skærar og tindrandi, en frá
dómkirkjunni barst jólasöngur út um opnar dyrnar, þegar ég
gekk þar hjá, — út í kyrrð kvöldsins. Og á vængjum söngsins
kom samúð jólanna á móti manni, eins og svalandi blær.
Höfuðborgin var þá ekki eins víðáttumikil og hún er nú, svo
að enda þótt húsið, sem ég átti að leita uppi, teldist þá í útjaðri
bæjarins, mundi það nú teljast inni í miðri borg eða þar um bil-
Ég vissi, að maðurinn, sem ég þurfti að hitta, átti heima í kjall-
ara hússins, og húsnúmerið mundi ég. Þó varð mér nokkur leit
að húsinu, því það reyndist vera númerislaust, steinkofi á milh
tveggja stórra timburhúsa sunnanvert við götuna. Og þarna i
kjallara þessa steinhúss átti fjölskyldan að eiga heima.
Kjallarinn var einn þessara niðurgröfnu, sem enn má sjá undir
sumum gömlum húsum í elztu hverfum höfuðborgarinnar, glugg'
arnir undir yfirborði jarðar og grindur yfir útskotum þeirra,
en tröppur niður að ganga að dyrunum.
Ég barði að dyrum, en enginn anzaði. Ég knúði dyranna hvað
eftir annað, en það kom fyrir ekki. Það virtist enginn vera heima
í þessari kjallarakytru, ef þarna var þá nokkur mannabústaður.
En ég vildi ekki fara erindisleysu fyrr en í fulla hnefana og tók
í handfangið á hurðinni, sem reyndist ólæst. Og nú uppgötvaði
ég þarna í myrkrinu, að hún var krækt að utan. Það var svo
sem auðséð, að enginn var heima. Þó opnaði ég og kom inn 1
niðdimm göng, en um leið og skímuna að utan lagði inn nin
opnar dyrnar, mótaði fyrir hurð innst í þessum löngu göngum-
Ég lokaði útidyrunum og þreifaði mig áfram inn göngin. Allt i
einu sá ég koma svífandi á móti mér skært, blátt ljós, svo ein-
kennilega litsterka og fagra stjörnu, að ég fékk sem snöggvast
ofbirtu í augun. Ljósið bláa sveif þarna í myrkrinu. Það var
hæð við mig, og skin þess var stöðugt og sterkt. Ég gat ekki gert
mér nokkra grein fyrir því, hvernig stæði á þessu ljósi eða