Eimreiðin - 01.10.1952, Blaðsíða 30

246
HERVARNIR
EIMREIÐIN
vinnur látlaust og þrotlaust að því að afmá allt líf og alla lífs-
möguleika lands vors og ganga frá því sem gróðurlausri grjótauðn
og ímynd dauðans?
Einn og einn megnar hver okkar harla lítið gegn þessu ofur-
valdi eyðileggingarinnar; en styrktir böndum samtakanna erum
vér þó afl.
Styrkustu samtök frjálsra manna eru bönd hersins. Eitt sinn
var sjálft þjóðfélag vort her alfrjálsra manna. Þá vann þjóð vor
þau andlegu afrek, sem vér höfum lifað á um aldir og veita oss
enn rétt til að vera til sem þjóð. Vilji þjóð vor ekki fljóta sofandi
að feigðarósi tortímingarinnar, þá er hið bezta ekki of gott til bar-
áttunnar gegn óvininum, og hin styrkustu og helgustu bönd ekki
of sterk. Vér skulum skipuleggja baráttuna sem her og herferð
gegn eyðileggingunni.
Það mun vel gefast.
Einungis sárfá mál eru nú meira aðkallandi en það, að hefjast
handa til að stöðva eyðing landsins og vinna aftur það, sem bjarg-
að verður af því mikla svæði, sem komið er í auðn. En slíku verður
ekki komið til leiðar nema með skipulagsbundnu, einhuga og
samtaka átaki allrar þjóðarinnar og þolgóðri baráttu hennar um
langa tíma. I glímunni við þennan óvin þarf þjóð vor að notfsera
sér það fullkomnasta baráttufyrirkomulag frjálsra manna, er
fundið hefur verið upp, en það er skipulag hersins. Já, víst er það,
að í baráttunni við þennan óvin, þarf ekki að úthella blóði, ekki
að „slá“, heldur „græða“. En það er engin ástæða gegn því, að
vér notfærum oss ekki hið fullkomnasta og bezta starfs- og bar-
áttufyrirkomulag og völ er á, eins og líka sjálfsagt er að notfsera
sér hin fullkomnustu og stórvirkustu áhöld og tæki, sem völ er á.
í þágu þessa máls er hið bezta ekki of gott og hið fullkomnasta
ekki of fullkomið.
í þessari óblóðugu styrjöld við eyðilegginguna mun þjóð vorn
ekki veita af að taka á allri þeirri þolinmæði, þrautseigju, lang-
lundargeði og öðrum þeim beztu skapkostum, sem hún á til. Henni
ber að varpa frá sér öllum lúxus og hóglífisvenjum, en taka upp
sparsemi, sjálfsaga, harðfylgi og baráttuvilja Spartverjans. Það er
gæfubrautin, sem þjóð vor á að ganga, og herferð vor gegn eyð-
ingu landsins á að vera fyrstu spor vor á þeirri braut.
Baráttan gegn eyðingu landsins hlýtur aðallega að vera í ÞV1
fólgin að klæða landið aftur skógi eins vítt og skógur eða kjarr
getur vaxið sem yfirgróður, en öðrum gróðri þar, sem kjarrið
getur ekki fest rót, en einhver gróðrarmold er enn ófokin.