Eimreiðin - 01.10.1952, Síða 19

eimreiðin
TÝNDI FOSSINN
235
heyra hann og sjá enn í sínu inni — sínum jarðneska sjónar-
heimi, áður en hann, Hallssonurinn, flytti yfir til furðu-
stranda.
Hann kom á Seyðisfjörð um sumarið af Fljótsdalsliéraði
um Fjarðarheiði. Útsýnin var unaðsleg; veður tiltakanlega
fagurt, svo sem hezt mátti verða á björtum sumardegi. Höfuð
Snæfells krýndist heiðríkjunni.
Hallur fór um Fjarðardalinn, sá Sevðisfjörð opnast, lang-
an og lognhlíðan, baðaðan hirtu sólar. Hallssonar augu grétu
gleðitárum.
Frá Búðareyri sá liann Bjólfinn bezt, forngöfgan vin, fjall-
konung í sumarskrúða sínum. Fagur var hann og þrunginn
þokka. Sjónkast til Öldunnar þarna þriflegt og þó líka lif-
andi, og gamli gesturinn sá inn til hennar og allt um kring
uieð vökulli velþóknan. Víst var hann postuli og pílagrímur
°fðinn í sínu eigin landi. Hann gerði för sína inn fyrir fjörð
og út með honum að norðanverðu, til síns eigin æskuheimilis
°g uppeldisstöðva. Þar var liann ennþá í fulln fjöri, litli fagri
fossinn hans, vinurinn væni, samur og jafn, er enn söng í
salinni, alveg eins og þegar hann var ungur. — Finna hann,
finna hann, fossinn litla! — J-a-a-a-á!
Og öldungurinn hraðaði sér undir eins út með sjó, einn
saman, að finna sitt forna æsku-inni.
Og sjá: Grýtáreyri var gengin í auðn fyrir lifanda löngu;
l»ar var enginn lítill hær lengur, aðeins óhrundir veggir
opinna tófta, þar sem vonglaðir foreldrar hans byggðu sér
hýli fyrir mannsaldri eða meir. Og ekki gleymdi gesturinn
fossinum sínum fagra. Hjarta lians hló af fögnuði, þegar
hann gekk upp liæðina, sem faldi fossinn sýn. Hann þráði
svo heitt að lieyra fossinn og vita, kvaða tónlag liann veldi
honum eftir allan þennan óra-tíma. En fossinn var hættur
a® syngja, — horfinn, dáinn, lieiminum týndur. Áin liafði
hreytt farvegi sínum og féll eigi lengur fram af klettum.
únginn dropi vatns þar, sem áður dunaði fossinn. — Von-
heigði öldungsins voru mikil, og hans gamla lijarta grét af
^oga. En í endurminningunni átti hann geymda alla fegurstu
tona fossins lxorfna, og fann, að þeir tónar lifðu svo lengi
sem manninum entist aldur. Því aðeins það eitt, er maðurinn