Eimreiðin - 01.10.1952, Blaðsíða 39

Hvctð er sannleikur?
Svo spurði löngu landsstjórinn,
sem lífi og dauða hugðist ráða.
Svo spyrja ýmsir enn um sinn,
þó í sig gleypi speki skráða.
Því meiri þekking menn sem fá,
því miklu fleiri opnast sundin,
og hverjum stíg er hrópað frá:
Sjá! Hér er lausnin þráða fundin!
Þó mörg sé iausnin gildi gulls,
sem garpar lærðir, snjallir boða,
mun þorstann slökkva það til fulls
og þjáðar, hrelldar sálir stoða?
Nei. Þekking ein ei þar mun tjá
né þráða vizku hljóta að launum,
þó fótsár múgur ærist á
þeim efnistrúar brunahraunum.
En hæstur jöfur himna-ranns
um heimsins þjóð í brjósti kenndi:
í hugarfylgsnum frumstæðs manns
hann faldi töflu, eigin hendi,
er sannleiks-boðin birt mun fá
með björtu letri, þrána stillir,
ef hrokinn skyggir ekki á
né eigingirni stílnum spillir.
Og sárt er víst að sjá það ske,
að sannleikurinn vitrum leynist,
en virðar, læsir vart þó sé,
í veru honum nær að reynist.
En sá er leitar sannleikans
með samvizkuna að leiðarsteini,
mun loksins kallið heyra hans
— þó hann að glepja skvaldrið reyni.