Eimreiðin - 01.10.1952, Blaðsíða 33

>
eftir Braga Sigurjónsson.
Haustvindar svalir hlíðarvanga sópa,
hrynja af björkum fölnuð anganlauf.
Löngu er dáinn hlátur glaðra hópa
hlymjandi skær, er þagnir dagsins rauf.
Sönghressir þrestir sveifla ekki lengur
sumarsins væng um birkigreinahaf.
Flugþungar endur fljúga vatni af.
Fífunnar ull er breidd um vík og tengur.
Fyrr var hér byggð, og feril lifsins þræddu
fátækir menn á heimsins reiðufé,
trúvirkri hönd og tryggu hjarta gæddu
tiginni fegurð kynslóðanna vé.
Glókollar litlir glöðum hlátrum lustu
gæfunnar sprota hverja dagsins önn,
öld eftir öld svo létt og limagrönn
ljósheimabörn um tún og bala þustu.
hreytingum tímans tókst þó ekki að hnika,
tágar hans sópa að lokum allra svið.
Gróandans öfl og eyðivættir stika
aldanna höf og doka hvergi við.
Nú er hér auðn og aðeins sumardaga
unaður lífsins gistir þennan dal.