Eimreiðin - 01.10.1952, Blaðsíða 60

MANNASKIPTI.
SMÁSAGA.
Þegar ég er beðinn um sögu, er ég búinn að segja já, áður en
ég veit af. Þetta er það, sem kallað er að vera jákvæður. En
þegar ég fer að hugsa mig um, þá á ég eftir að semja söguna.
Nú, það gerir í rauninni minnst til. Þeir vitru sögðu eða segja,
að það séu beztu ljóðin, sem aldrei eru ort. Eftir þessari reglu
hef ég reynt að lifa, svo langt sem það nær. En þegar maður
hefur lofað sögu, verður maður að fara að svipast um eftir sögu-
efni. Og þá er að leita til kunningjanna eins og venjulega. Ekki
svo að skilja, að þeir hjálpi mér með efnið. Þeir eru ekki skáld
frekar en ég. Nei, ég stekk inn í hópinn, eins og bóndinn, sem
velur sér feitan sauð til heimaslátrunar, og tek einn vin niinn
traustataki og bý til úr honum sögu. Þeir eru nú farnir að fækka
tölunni, því að enginn verður vinur minn lengur, eftir að ég er
búinn að matreiða hann og bera hann á borð handa hverjum,
sem hafa vill. Það getur hvert mannsbarn skilið. Ég mundi ekki
verða það heldur. Og nú harma ég það að eiga einum vininum
færra, eftir að ég er búinn að skrifa þessa sögu. En ekki tjoar
að fást um það.
Vinur minn, Hermann, var efnaður ekkjumaður, (nei, hann
heitir ekki Hermann í veruleikanum, ég fer nógu illa með hann
samt), lifði rólegu lífi, fór reglulega í vinnu sína á morgnana
og lifði eins og heiðursmanni sómdi. Hann átti góða en htla
íbúð inni í Kleppsholti. Frænka hans heimsótti hann einu smn1
í viku og tók til hjá honum. Hann var barnfóstra hjá hennx a
kvöldin í staðinn, eftir hentugleikum. Þetta er nú ein af þessum
lýsingum, sem hafa verður í hverri sögu, en sem gerir hana svo
þreytandi, að flestir kasta bókinni frá sér, þegar hér er komi
sögu (ef það er í tímariti, þá gengur það lika út yfir vinsældn"
annarra höfunda í ritinu). En þetta ættu menn ekki að gera,
því að það bezta er ætíð eftir.
Dag nokkurn kynntist Hermann Lilju Elíasdóttur frá Moum-