Eimreiðin - 01.10.1952, Blaðsíða 18

234
TYNDI fossinn
EIMREIÐIN
sem í bæn, á grænum dúki á eyrinni við ána. Og þessi sýn
sálarinnar varð að veruleika í hug og hjarta unnandans og
þrinnaðist saman í silfurstreng: Hamur og reifi jarðar, láð
og lögur og angan æskuástarinnar rann saman við sál elsk-
hugans og varð að lifandi veru, er unni honum og fagnaði
og endurgalt ást hans. Sál landslagsins reis upp, féll í faðma
og sameinaðist sálinni í augum hrúðarinnar, er hjó í sál
hans og hann har á höndum sér; en hún elskaði hann vegna
aðdáunar hans og armanna lians sterku, er henni virtust
viðbúnir að verja liana gegn öllum áföllum. En í sálum heggja
ómar silfurstrengurinn, samur og jafn, í dyni fossins og í
fólkinu, foreldrinu, og í öllu umliverfinu með sólarinnar
eld í æðum og tjáist í lifandi orði, er hrýzt fram og bergmálar,
hvar sem sálir harna okkar fagra fósturlands eiga sér at-
hvörf og inni:
Mót himni hrosir grund í grœnum kjól
með geislahaug á hverjum fingri sínum;
og jossinn dynur, fjallið laugast sól,
er fagnar vorsins þrá í huga núnum.
Þar litli bœrinn minn svo hljúgur er,
en brosir hó, sem fyrr, í huga núnum;
mín fjarðar-strönd her hann á höndum sér
og huga mitin í grænum dúki sínum.
Og fjörðurinn minn kœri fagnar mér,
svo fjallprúður, með tignarhœðir sínar;
hann geymir ytuli mitt í örmum sér,
minn wskudraum og lijartans'vonir núnar.
Mín fjarðarhlíð er ofin silfursaum,
er sólin vann úr hafsins tign og Ijóma,
þá jörðin sveif í sínum dýrðar-draum,
en dulúðg nóttin vakti meðal blóma.
Og Hallur vék lieim frá álfunni úti í vestrinu víða, til að
finna litla fossinn sinn, sjá liann og heyra enn einu sinni, —