Eimreiðin - 01.01.1953, Qupperneq 64

52
ÞRlR DRAUMAR
eimreibin
Þeir virtust fremur grafnir í hól og vel sléttir innan. Engan glugga sa
ég og engar dyr. Ekkert var þarna inni annaS en einn breiður bekkur,
og á honum Iágu lík bjónanna Þorsteins Benjamínssonar og Þórunnar
konu bans. Föðumafni liennar lief ég gleymt. Þau voru búsett á Vopna-
firði og voru núnir beztu vinir þar. Nú þótti mér þau bæði önduð, og
var ég með aðstoð móður núnnar aS veita þeim liina síSustu þjónustu-
Um leiS og ég ætla að breiða teppi yfir Þorstein, rís liann upp á
bekknum og réttir mér grip nokkurn og segir: „EigSu þetta til minn-
ingar um vinskap okkar.“ Ég tók viS gripntim og þakkaði honunt fyrir,
en Þorsteinn leggst aftur út af, og ég breiði yfir bann teppiS. SíSan
skoða ég gripinn og sýni mömmu bann. Þetta var silfurfesti áþekk
venjulegri úrfesti. En á öSrum enda hennar var lítiS gullbjarta og á
hinum kross úr silfri. Þegar viS höfðum skoðað þetta, segir móSir mín:
„Jæja, Kristján minn, nú er bezt aS fara héSan.“ Og um Ieið liverfur
ltún út í moldarvegginn. Þá segi ég: „Þetta fer ég ekki á eftir þér, ég
er í sparifötunum.“ Og um leiS vakna ég.
Þegar ég fór að ltugsa um drauminn, var ég ekki í neinum vafa um,
að ég ntyndi frétta lát ntóSur minnar. En bún átti þá lieinta á Stóru-
völlum í BárSardal, og var Bárður bróðir minn þar einnig. Ég beiS því
meS óþreyju þar til næsti póstur kom. En þá fékk ég bréf frá BárSi,
og var þaS tilkynning um, aS móSir min befSi andazt 11. júlí.
En hvað þýddi nú silfurfestin meS gullhjartanu og silfurkrossinum ?
Ekki gat ég ráðið fram úr því fyrr en nokkrum árum seinna. Þá var
ég trúlofaSur, og gat því hjartaS haft sína þýðingu og festin væntan-
legt hjónaband. En þýSing krossins kom fyrr en mig varSi.
Næsta vetur á eftir veiktist unnusta mín, og var gerður á henni hol-
skurSur á sjúkrabúsi Akureyrar. Samt giftum við okkur fyrsta vetrar-
dag 1902. Fékk hún síðan nokkra lieilsu, en var aldrei braust. Og bún
andaðist 1923. Var þá allur draumurinn fullkomlega kominn fram.
ÞaS er að segja af Þorsteini og Þórunni, að þau lifSu mörg ár eftir
þetta. Voru þau þó um sjötugt, þegar ég kynntist þeim á Vopnafirð'i.
III.
Þá ætla ég að segja einn draum enn, sem mig dreymdi nálægt 40
árum seinna. ÞaS var á tímum síSari heimsstyrjaldarinnar og niun hafa
veriS á þriSja ári stríSsins, aS mig minnir.
Ég þóttist vera einn á ferS og gekk upp á móti brekku. Logn var og
veSur hlýtt, en loft alskýjaS og útlit fyrir úrkomu. Ég gekk í norður-
átt, og sýndist mér þokubakki færast nær úr þeirri átt. VerS ég þess nu
var, aS maSur gengur viS vinstri hliS mér, svo aS ég leit viS. Þekkti ég
þegar manninn af myndum, sem um það leyti birtust i mörgum blöSuiU
og margsinnis. Þetta var Hitler. — Ég virSi liann fyrir mér um hriS og
er aS bugsa um, hvernig á ferS bans muni standa. Hann var í svörtuni
fötum og bar ekkert einkenni nema kaskeitishúfu á höfSi, og var haka-
kross framan á búfunni. Sá ég, að hann var úr járni, því aS hann vaf