Eimreiðin - 01.01.1954, Qupperneq 64

44
HAMINGJUBRÉFIÐ
EIMREIÐIN
lengur leigjandinn í herberginu móti suðri á annarri hæð í númer
39 — svo einn, einn, EINN — heldur er ég ....
*
Já, ég er búinn að finna ráðið, ég fékk allt í einu svo góða flugu
í höfuðið. Ég get skrifað söguna í sendibréfsformi. Það er enginn
vandi að skrifa sendibréf, það hef ég oft gert. Eða réttara sagt,
það gerði ég oft hérna einu sinni. Þá skrifaði ég pabba alltaf með
jöfnu millibili, þegar ég var í sveitinni.
Hverjum á ég að skrifa bréfið? Pabba? Já, það er bezt að skrifa
pabba.
Pabbi minn. Ef ég stíla þetta, sem ég þarf að skrifa núna, í
sendibréf til þín, heldurðu þá ekki, að mér gangi betur að skrifa
söguna? Þú ert dáinn fyrir löngu, pabbi, en ég veit, að þú lítur
til mín þaðan, sem þú ert núna, og samgleðst mér yfir því, að ég
skuli vera búinn að finna hamingjuna.
Blessuð sé, minning þín. Þú varst mér góður, meðan þú lifðir.
Pabbi, ástin hefur gert mig svo góðan. Ég hélt ekki, að ég gæti
skrifað svona eins og ég geri núna. Ég er orðinn svo einlægur. Er
ég kannske að verða skáld?
Þóra!
Já, nú er ég búinn að hugsa um Þóru í fimm mínútur. Ég verð
að flýta mér að skrifa bréfið, ef ég á að ljúka því af í þessu næði.
*
Elsku pabbi minn! (Svona byrjaði ég alltaf, þegar ég var í
sveitinni.)
Ég ætla nú að skrifa þér lítið bréf og segja þér dálitla ferða-
sögu. Það byrjaði svoleiðis, að ég var að lesa í blaði. Þá sá ég
auglýsingu. Ég veit ekki, hvemig stóð á því, að ég rakst á hana,
ég held, að orðið Klettur hafi dregið að sér athygli mína.
Það var auglýst skemmtiferð að Kletti, gömlum eyðibæ, sem
stóð í mjög sérkennilegu landslagi. Það greip mig samstundis, að
þetta væri sá sami Klettur, þ. e. sami bærinn, og ég dvaldist á
sumar hvert frá því að ég var smástrákur og fram til 18 ára
aldurs. Ég er ekki vanur því að fara í ferðalög, en núna kom ein-
hver óstjórnleg löngun yfir mig til að fara þangað. Mér fannst
næstum því eins og hulin hönd togaði mig af stað.
Ég hef ekki komið að Kletti síðan ég var 18 ára.
Bærinn fór víst í eyði skömmu seinna. Bóndinn dó, og konan
brá þá búi og flutti til elztu dóttur sinnar, sem var gift einhvers
staðar vestur á landi. Hinir krakkarnir þyrluðust smám saman