Eimreiðin - 01.01.1958, Side 30

6
EIMREIÐIN
Húnavatnssýslu! Um skyldur til kóngs og kirkju var hver
almennilegur maður lagður í einelti, meira að segja troðið
upp á mann hvernig svo sem heyjaðist þessurn blessuðum
Maríulömbum eða Péturs sem ein lifðu af siðabótina, þau voru
það heppnari en Hólafeðgar. Um hitt var síður hirt, að maður
með hæfilegu millibili fengi að þvo sig syndlausan í blóði
lambsins sem kallað er. Ætti svo öllu lengur fram að fara,
hlytu þeir að mælast til að fá það skrifað og innsiglað og'
myndu þá fara að athuga sinn gang, sanntrúaðri héruð og
söfnuðir sem byggju betur væru vonandi ekki alltof langt
undan . ..
Frómum öldungi búhyggnum þótti saumað að sóknarpresti
fullfast og sumpart að saklausu, sparneytni væri virðingar-
verð en allt í hófi bezt lét hann í veðri vaka. Hvernig var
það annars í Kana? Þar hafði verið gripið til vatns að vtn-
inu þrotnu, hann vissi ekki betur. Væri nokkuð á móti því
að tekinn yrði upp sami siður hér í Tjarnarsókn?
— Svo sem vitað er skeður það undur í altarisþjónustunni
að vín breytist í blóð og fremur þykir mér ólíklegt að al-
mættið mundi láta sig muna um óverulegan viðauka svo sem
forðum tíð. Hvað sjálfan mig snertir mundi eg kjósa að væta
kverkarnar í hverju sem er, í von um árangur vitanlega. Mér
finnst séra Sæmundur minn, að þú ættir að reyna blávatnið
heldur en hreint ekki neitt.
Þegar í hann krappan er komið er freistandi að £ylgja
ráði gefnu af góðu hjarta og enn betri fyrirhyggju. Samt var
presti um og ó. Hver veit nema kært yrði yfir vatnsveiting-
unum? Væri þá verr farið en heima setið. Þar sem til úlfúðar
dregur er forherðing hjartnanna hendi nær. Þrátt fyrir tóman
sjóð tók prestur því að leita fyrir sér hvort ekki mundi fáan-
leg þótt ekki væri nema lítil lögg nothæfra drykkjarfanga»
en er sú leit engan árangur bar vék hann sér einn góðan
veðurdag að konu sinni:
— Sýnist þér ekki eg ætti að hafa tal af prófastinum?
— Ger þú það góðurinn, anzaði prestskonan.
Ekki leizt prófasti á þá hugmynd séra Sæmundar að fara
í Tjömina eftir altarisvökva, eins og hann orðaði það:
— Þótt nógu sé af að taka! Það mundi verða frægt, — en