Eimreiðin - 01.01.1958, Blaðsíða 54

30
EIMREIÐIN
„Nei, John, ekki held ég það.“
„Þú ættir að gifta þig, signor Tenente. Þá hefðir þú ekki
áhyggjur."
„Ég veit það ekki.“
„Þú ættir að gifta þig. Af hverju nærðu þér ekki í snotra
ítalska stelpu, sem á nóga peninga? Þú gætir fengið hverja
sem væri. Þú ert ungur með góð heiðursmerki og snotur út-
lits. Þú hefur særzt tvisvar.“
„Ég tala málið ekki nógu vel.“
„Þú talar það ágætlega. Fari það til fjandans að tala málið.
Þú þarft ekki að tala við þær, heldur giftast þeim.“
„Ég skal hugsa um þetta.“
„Þú þekkir eitthvað af stúlkum, er það ekki?“
„Mikil ósköp.“
„Jæja, þá giftist þú þeirri, sem á mesta peningana. Hún
verður þér góð kona, þegar þess er gætt með hvaða hætti þ^r
eru aldar upp hér í landi.“
„Ég skal hugsa um þetta.“
„Hugsaðu ekki um það, signor Tenente. Gerðu það.“
„Allt í lagi.“
„Maður á að giftast. Þú munt aldrei sjá eftir því. Alhi
menn ættu að gifta sig.“
„Allt í lagi,“ sagði hann. „Ég vona þú sofnir, signor Ten-
ente.“
Ég heyrði hann snúa sér á teppunum á hálminum, og síð'
an varð hann þögull, og ég hlustaði á hann draga andann
reglulega. Upp úr því byrjaði hann að hrjóta. Ég hlustaði á
hann hrjóta og hlustaði á naslið í silkiormunum. Þeir atu
jafnt og þétt, og það heyrðist drophljóð í laufinu. Ég hafði
fengið nýtt umhugsunarefni, og ég lá í myrkrinu með opin
augu og hugsaði um allar stúlkurnar, sem ég liafði þekkt, og
hvernig eiginkonur þær hefðu orðið. Þetta var merkilegt uiU'
hugsunarefni og nokkra stund yfirgnæfði það silungsveiðarn-
ar og truflaði bænahald mitt. Að lokum sneri ég samt aftu1
til silungsveiðanna, af því ég fann ég gat munað alla laekma.
og það var alltaf eitthvað nýtt við Joá, á sama tíma og sumaI
stúlkurnar óskýrðust eftir nokkra umhugsun, unz mér vaI
ómögulegt að kalla þær fram í hugann, og að lokum óskýrö