Eimreiðin - 01.01.1958, Side 95

EIN LEIÐ TIL EMBÆTTIS
71
eru um það bil 5 km. veg frá ánni. Komum við þar að aflíð-
andi miðjum degi. Hafði ég aldrei ætlað mér lengra; hélt ég
að hrossum mínum veitti ekki af að hlýna og þorna eftir
ána og svo þykir mér Grímsstaðaheimili ánægjulegt. En mikill
varð erindismunur okkar fylginautanna. Félagi minn var varla
búinn að þiggja góðgerðir, þegar hann var farinn að selja
bækur af miklum forða, en ég hafðist ekki að. Eyddist þannig
dagur og kvöldið til nætur.
Þegar morgnaði tímdi ég engan veginn að taka bóksalann
á hross mín alla leið austur í Jökuldal. Ég daunsnaði og sat
og kvaðst vilja gefa hrossum góðan tíma við morgungjöfina,
en bauðst til að flytja bókatöskur þegar minn tími kæmi.
Var það þegið, og fór svo bóksalinn að mestu lausgangandi.
Stóð ég þá úti um stund og horfði á eftir manninum, skömm-
ostulegur nokkuð, því ekki þótti mér mér hafa farið stór-
niannlega. Lét ég augun hvarfla vestur frá götu hans um
Grímsstaðanúpa vestan leiðar, um Herðubreið og Herðubreið-
arfjöll, Dyngjufjöll og vestur til Bláfjalls, um hraun og sanda
°g eldvörp af flestu lagi og gerð. Þarna var eins og á smiðju-
gólfi, hálf- og alsmíðuðum fjöllum stráð um allan flatann,
°g bar víða eitt í annað. Reykjahlíðarfjall, Jörundur og
Eilífur teygðu garðinn norður með vestrinu, misblá í fjarsk-
anum, því mislangt var til þeirra, en ásar og dældir jöðruðu
norðrið, og Hálskerling og Grímsstaðakerling sátu skammt
frá til norðausturs og austurs eins og til að líta eftir dótinu.
Ég labbaði inn. Það var ekki horfandi á einn mann úti í
þessu umhverfi. Menn eiga að halda hópinn og hafa mikið í
kringum sig, svo ekki sjáist, hversu hver og einn er ómerki-
legur og alls vesæll. Inni var þó fólk til að tala við og manna-
verk, en ekki allt sköpunarverkið til samanburðar, og eftir
nokkra stund lagði ég á hross mín, en lét nú rauðskjótta tripp-
ganga laust, kvaddi og reið af stað suður frá bænum grá-
víðiflesjur, sendnar, með sígandi halla allt á fótinn og stefndi
eins og leið liggur að gömlu Grímsstöðum. Þar var áður
k»rímsstaðabær og tún, en grasvegurinn fauk burt. Stóðu þar
nú aðeins veggjabrot og börð til minja.
Hvað fýkur næst? Kannski Biskupshálsinn, næsti þröskuld-
Ur á vegi mínum? Hann bungaði upp fyrir framan mig, breið-