Eimreiðin - 01.10.1959, Qupperneq 29

Mikill maSur
eftir Elínborgu Lárusdóttur.
Sjórinn var spegilsléttur. Fjöllin beggja vegna fjarðarins
endurspegluðust í haffletinum. Börn á öllum aldri léku sér í
fjörunni og tíndu kuðunga og skeljar, er sjórinn bar á land.
Sjómennirnir ýttu bátum úr vör og reru til fiskjar. Nokkrir
óátar voru þó enn á landi. Beint framundan stóra, gula liús-
lnu> sem stóð á sjávarbakkanum, voru tveir nrenn að gera við
*)tlt. Annar þeina var á að gizka milli fertugs og fimmtugs,
óökkur yfirlitum, búlduleitur og stórskorinn, lítill vexti, en
snarlegur á velli. Hinn var ungur, bjartur á hár og fríður
sýnum.
Þessir tveir menn áttu bátinn og voru nú að ljúka viðgerð-
lnni- sem tekið hafði vikutíma. Þeir sáröfunduðu félaga sína,
sJómennina, senr reru á hverjunr degi og komu aftur seint að
''öldi með drekklrlaðna báta, því að nú var mokafli.
»Hérna er kaffið Jritt, Sveinn,“ sagði ung og hljómfögur
lndd að baki þeim.
ÍHðir mennirnir litu upp samtímis. Báðir brostu Jreir til
Un&u, dökkhærðu konunnar, sem hélt á körfu í hendinni. Ef
vanda lét, var ýmislegt gott í körfunni, snrurt brauð með
lltHupylsu og eggjunr og ef til vill nýbakaðar pönnukökur.
”Er ekki nóg kaffi handa Þorgeiri líka?“ spurði Sveinn.
>>Auðvitað drekkur hann líka,“ sagði Ragna.
xÞað er stutt heim,“ sagði Þorgeir. „Ég sé, að Jórunn stend-
n við gluggann. Það er af sú tíðin, að hún komi með kaffi
tanda mér.“
1 lenn varð öllunr litið til gula hússins. „Hún vill áreiðan-
vita, lrvað Jrér líður, Þorgeir," sagði Ragna og Irló.
veinn settist. Ragna sat á milli Þorgeirs og lians og tók nú
ota kaffikönnu upp úr körfunni, ásanrt ýnrsu fleiru. „Ykkur
lao ^ sannarHga ekki af ærlegri lrressingu, eins og Jrið lrafið
í ^art y^^ur undanfarna daga.“
°nan í guja húsinu stóð enn við gluggann, lrorfði á þrenn-