Eimreiðin - 01.10.1959, Blaðsíða 36

274
EIMREIÐIN
að? Var maðurinn litblindur? Hann taldi vera blátt áklæði
á húsgögnum. Hún sá ekki betur, en það væri hárautt eins
og gluggatjöldin.
„Ég veit ekki hvernig ég á að þakka yður þessa velvild,“
sagði frúin um leið og hún kom inn. „Hafið þér verið veik-
ar og maðurinn minn getað hjálpað yður?“
„Nei, ég hef aldrei þurft að leita til læknis, ávallt verið
hraust.“
„En maðurinn yðar eða þá börnin?"
„Maðurinn minn er við góða heilsu, og börn höfum við
aldrei átt,“ svaraði Jórunn seinlega og liorfði niður fyrir sig-
„En ég þekki yður ekkert, kona góð. Þér hljótið að þekkja
manninn minn. Hann hefur kannske gert manninum yðai'
einhvern greiða? Ég veit ekki einu sinni, hvað þér heitið.“
„Ég — það skiptir nú litlu rnáli. En ef þér viljið vita það,
þá heiti ég Jórunn — Jórunn Teitsdóttir. Ég er bara ósköp
algeng almúgakona. Þér kannist líklega betur við manninn
rninn, hann Þorgeir Jónsson sjómann. Hann er mörgum að
góðu kunnur hér í þorpinu," sagði Jórunn hægt og stillilega-
Hún gætti þess að tala ekki af sér. En henni var að verða veru-
lega órótt. Frúin virtist ekkert átta sig, er hún nefndi nafn
Þorgeirs. Svipur hennar var svo sakleysislegur, að ekki vai
hægt að væna hana um undanbrögð.
í þessu kom stúlkan inn með kaffið á bakka. Frúin sagð1
henni að setja bakkann á borðið fyrir framan sófann. Svo bauð
hún Jórunni að færa sig í sófann. Sjálf dró hún stólinn, sent
hún sat í, nær borðinu, ýtti bakkanum til hennar og bað hana
að gera svo vel.
„Það er rúmt ár síðan við komum hingað, svo að það el
ekki von að ég þekki alla íbúa þorpsins,“ sagði frúin, sem svai
við spurningu Jórunnar.
„Auðvitað þekkið þér mig ekki. Ég bjóst ekki við þvl>
sagði Jórunn og smjattaði á kaffinu. „Mig skal ekki undia>
þótt manninum mínum þyki kaffið yðar gott,“ sagði hun
svo og horfði fast á frúna, til þess að sjá, hvort henni brygð1-
„Manninum yðar. Ég man ekki til þess, að hann hafi drukk
ið kaffi hjá mér.“
„Þér buðuð manninum mínum kaffi inni í þessari stofn