Eimreiðin - 01.10.1959, Side 23

EIMREIÐIN
261
1 simann á nótt sem degi til að svara fyrirspurnum um vafa-
mal bókmenntanna. Bezt gæti ég trúað því, að hann vissi
c‘bkert, livað tímanum liði, þegar svölun forvitninnar og þekk-
nigarþorstans er annars vegar. Yndi lians er að fræða og leiða
1 ]jós dulin sannindi. Engan hef ég iieyrt ræða af meiri vel-
þbknun um ldutskipti sitt en Einar Ólaf Sveinsson, prófessor
1 forn-íslenzkri bókmenntasögu, enda svo handgenginn fræði-
g'ein sinni, að fágætt má teljast.
»Hvað iiefur þér nú þótt einna skemmtilegast að skrifa?“
eVfi ég nrér að spyrja.
»Mér þótti gaman að skrifa á Njálsbúð,“ svarar hann um-
svifalaust. „Þar var ég frjáls. Og formálann fyrir Njáls sögu.
Llnnig bafði ég mjög garnan af að safna í Fagrar heyrði ég
' ju]jl'rilar og þýða Tristan og ísól. Af smágreinum nefni ég
)<uu og Skógverja, Jarteiknir og Fra Islands nyere littera-
*ln í Nordisk tidskrift, það er ekkert merkileg grein, en í
hen
m ev svolítið salt.“
VII.
Jónas lætur Grasaferð sína hefjast með þessari spurningu:
í'ief 1P serf'>u þaÓ> sem ég sé?“ í flestu, sem Einar Ólafur
Ur s]crifað, finnst mér hann spyrja óbeint á þessa leið. Svo
öS ^iann visari> °g svo gaman liefur liann af að sýna
^ um leyndardóma lífs og listar. Sjónskyn hans minnir á
et]1 U ^lnfuncf’ Goethe og Jónas Hallgrímsson, en þessir þrír
I ., e§’ að séu eftirlætisskáld Einars. Sálufélag hans við þessa
P ,Ja meistara lætur sig ekki án vitnisburðar. Mælt er, að
o r Ungi fn'egði til fósturs. Er þó vandséð, hvað er meðfætt
ars aunnið- „Hann hefur rödd skálds,“ mælti vinur Ein-
°rð’i Ul earga’ iini hann í mín eyru eitt sinn. Og það er hverju
tal i Sannara- óess vegna þegja allir þunnu hljóði, þegar hann
,j r! ^a]d hans á íslenzkri tungu er frábært eigi síður í
Éo i niáli en lausu, þegar honum býður svo við að horfa.
stæl' " 1 mur a^ óii'ta sem dæmi þetta stef. Það er eins konar
ng á ljóði eftir Goethe:
Líkt er líf manns
lækjar niði.