Eimreiðin - 01.10.1959, Blaðsíða 57

EIMREIÐIN
295
þú þessi hræðilegu, tilgangslausu spjöll, sem orðið hafa? Skil-
Ur þú þau? Og við berum sökina. En dálítið skil ég samt. Ég
skil nú þessi orð ritningarinnar: Rödd þíns bróður blóðs hróp-
ar til mín frá jörðunni."
>»Já,“ sagði hún.
»Það er undarlegt," sagði hann, „að ætíð er erfiðast að
skilja hið einfalda og látlausa. Blóð bróður þíns hrópar.
Þetta hróp hefur ætíð ómað, en ég hef víst ekki heyrt það
%rr- Það stafar af því, að ég hef ekki lifað. Ég hef ekki þjáðst,
°g ég hef ekki verið á lífsins og þroskans brautum."
»Þú, sem átt börn,“ sagði hún, „þú, sem átt sjúka, litla
stúlku, þú sem vaknar margsinnis á nóttunni, til þess að vita,
hvernig henni líður.“
Hann hló við og sagði: „Já, það er rétt. En þrátt fyrir það,
þfátt fyrir það. Aðallega gerði ég þetta eins og í draumi, er
mer næst að hyggja. Skyldi ég í raun og sannleika hafa átt
skilning á því, að ég þekki ykkur, að ég á ykkur? Ég á við í
raun og sannleika. En nú skil ég þetta. Litlu dóttur rnína
hef ég alltaf átt og munað eftir henni . . . Nei, ég hef aldrei
' ttað í raun og veru, að lnin lifði hér á jörðu. En í nótt vissi
eg> að þannig var því farið. Þá varð ég hræddur um, að hún
mundi deyja.“
Élann fann eins og blíðan blæ líða unt sig, þegar lnin gekk
ham hjá honum. Skömmu seinna varð hann þess var, að hún
k°m aftur.
>>Hún sefur,“ sagði hún.
Þau sátu bæði hljóð og heyrðu, að klukkan sló inni í stof-
unni.
»Það er orðið framorðið,“ sagði hann, „mjög framorðið."
Hann þerraði eins og í leiðslu pennann á jakkafóðrinu sínu;
S<1 ósiður var honum tamur. Þá sneri hann stólnum við og
Settist andspænis henni.
»Nú er ég ekki framar á marga fiska," sagði hann, „en nú
ei úg ekki smeykur við að sýna þér það, sem eftir er. Og nú
eS reiðubúinn að læra eitthvað af þér. Ef þú gætir aðeins.
s<iSt mér, hvaða vit er í þessu, María!“
»Kristján, heldur þú, að ég geti sagt eitthvað, sem þú ekki
Veizt?“