Eimreiðin - 01.10.1959, Blaðsíða 26

264
EIMREIÐIN
tíma, og leitarinnar að sannleikanum, né Jteldur milli út-
lends liugsunarliáttar og Jiinna erlendu fræða. Mér virðist
þetta eiga mjög vel við Einar sjálfan. Þótt liann sé, að dómi
Turville-Petre, ,,trúboði“ í túlkun sinni á anda og snilld forn-
ritanna, er ekki liægt að sjá, að liann láti nokkurn tíma tæl-
ast af sjálfs sín dul og vil, þegar vísindin eru annars vegar.
Eeitin að sannleikanum er ævinlega lians æðsta Itoðorð. Og'
þó að Iionum sé ljós nauðsyn erlendra menningaráhrifa á ótal
sviðum, þá standa lionum þó skýrar fyrir sjónum glæstar
lyrirmyndir hinnar fornu orðlistar, sem gnæfir við liimim
stælir og eggjar til æ rneiri dáða. Hún má vera íslendingum
sams konar aflgjafi í sjálfstæðisbaráttu þeirra sem Heims-
kringla og Ævintýri Asbjörnsens og Moe eru Norðmönnum-
Því að svo hefur Einar sagt (1. des. 1946): „Á því veltur allÞ
að ástin á ættjörðinni og íslenzku þjóðerni þverri ekki.“
Undir þau orð ættu allir að geta tekið af lieilum liuga.
Þúroddur Guðmundsson frá Sandi.
Bólu.~Hjnlmar birtist Steinunni.
Steinunni Jónsdóttur írá Mælifelli dreymdi, að hún væri stödd á
■svelnlofti sínu. Þá heyrir hún allt í einu fótatak í ganginum, og er stelnt
að lierbergi hennar. Hurðin opnast, og inn kemur Bólu-Hjálmar. Han')
gengur til hennar, snýr sér við og segir: „Hérna, bittu þetta fastar <l
mig.“ Rómurinn var hastur. Þá sér hún, að ltann liefur bagga á bak
inu, og yfir liann leggur liann rúmfjölina, sem gamli maðurinn á M®’1
felli liafði gefið henni, með leyfi Hjálmars sjálfs. Þá varð hún undt^
andi og þykist segja við hann: „Hvað er þetta, Hjálmar? Ertu búinn a
taka rúmfjölina, sem þú gafst mér?“ Þá svarar hann: „Fyrst þú vilt eK
eiga hana lengttr, þá tek ég liana aftur.“
Dagana áður en ltana dreymdi drauminn, var hún búin að ákve< ^
að Játa rúmfjölina næst, þegar cftir lienni yrði leitað, en þá var l'ya
■eftir annað búið að sækjast eftir að fá hana, eins og allt annað c
Hjálmar, en liann skar út fjölina.
Hætti þá Steinunn við að láta rúmfjölina og tilcinkaði hana Sten
unni dótturdóttur sinni.
Þ. Guðm. shrásetli eftir Slefaniu Þorgrimsdóttur
sumarið 1955, þá staddri að Arnarvatni við Mývatn.