Eimreiðin - 01.10.1959, Blaðsíða 30

268
EIMREIÐIN
inguna, sem sat í fjörunni. Hrukkurnar í andliti hennar sýndu,
að hún var lífsreynd kona. Svipur liennar bar vott um megna
óánægju. Hvað er Ragna að kjá framan í manninn minn, get-
ur hún ekki látið sér nægja rnann sinn, hugsaði lnin. Svona
hafði það gengið alla vikuna. Á hverjum morgni kom Ragna
til þeirra með kaffi og kökur. Sveinn, þessi blessaði ungi mað-
ur, var víst blindur eins og nýgotinn kettlingur. Það mátti þó
sjá minna en augnagoturnar, sem hún sendi Þorgeiri, eða
kætin og hláturinn, sem barst alla leið neðan úr fjörunni inn
um opinn gluggann til hennar. Hvað voru þau líka að glápa
á hana? Var hún ekki frjáls að því að standa hér í sínu eigin
húsi? Sannarlega gat enginn bannað henni það. Hún átti hús-
ið ekki síður en Þorgeir. Hann hafði ekki fátið svo lítið eftir
sig, gamli maðurinn, faðir hennar. En það var víst aldrei ætl-
un gamla mannsins, að það lenti í höndum Þorgeirs. Það
mátti þó vel trúa honum fyrir fjármunum. Hann var stakur
reglunraður og sóaði ekki fé að óþörfu.
En Þorgeir var alltaf sjálfum sér fíkur, er kvenfólkið var
annars vegar. Því líkt stríð, eins og þær fögðu margar tálsnör-
ur fyrir hann, að lians eigin sögn. Það voru víst fáar konurn-
ar í þorpinu, sem ekki höfðu boðið Þorgeiri kaffisopa að
kvöldi dags. Sumar voru meir að segja ekkjur eða þá fráskild-
ar og höfðu ekki aflar sem bezt orð á sér, furðulegt, að þeim
hafði ekki enn tekizt að ná honum frá henni, taka hann. Sann-
arlega skorti þær ekki viljann. Hún hafði borið þetta allt með
þögn og þolinmæði, aldrei sagt ásökunarorð, aldrei látið 1
ljós gremju né reiði. Óskemmtilegt var nú samt að sitja alein
á kvöldin, bíða og vita ekki, hvað maðurinn var að gera alh
kvöldið. Þegar hann kom loks, sagði hann ósköp rólega, eins
og liann hefði verið að gegna skyldustörfum:
„Ég var lengur en ég ætlaði mér. Ég mætti læknisfrúniu-
Hún bauð mér kaffi. Maðurinn hennar var í sjúkravitjun
uppi í sveit, og henni fannst svo tómlegt í húsinu.“
Hún hafði engu svarað, bara skellt í góm. Þetta gerðist fyr'
ir rúmri viku. Henni leið illa. Þó var þetta ekki óvenjulegt-
Það var alltaf kaffi hjá hinum og Jressum úti í bæ. Auðvitað
varð hún fegin, að hann lagði ekki lag sitt við tómar götu-
dræsur. En læknisfrúin gat ekki verið mjög vönd að virðingu