Eimreiðin - 01.10.1959, Qupperneq 46

284
EIMREIÐIN
Hver, sem Iiiruii og manndóm metur,
má þar verjast tjóni.
Ættgeng fátækt lylgdi þangað Jóni.
Bú lians var ekki lítið, eftir því sem þá gerðist, ágæt mál-
nyta, ýmis hlunnindi, auk landgæða: Surtarbrandsnáma mik-
il var inn með Hafralónsá. Allt að 80 punda stykki bárust á
land neðan við túnið og voru notuð til eldsneytis. Álftaveiði
var mikil á liaustin og nokkur laxveiði í ánni. En mikið þurfti
fyrir lífinu að hafa, enda ekki setið auðum höndum. Ólöf var
skörungskona, Jón ötull, ekki sízt til aðdrátta, og sívakandi.
Þau eignuðust mörg börn. Þessir voru synir þeirra, senr upp
komust: Arngrímur, bóndi í Hvammi, frábær hugvitsmaðuí'
og gæddur mikilli frásagnarlist, dáinn iýrir nokkrum árum;
Samson, trésmiður, bjó á Bakkafirði; Kristinn, ritgerðarmað-
ur í Vestmannaeyjum og síðar til lieimilis í Reykjavík; Jóhann,
fyrrum bóndi í Hvammi, nú á Þórshöfn; Friðrik, bóndi á
Flautafelli; Sigfús, formaður, drukknaði frá Skálum; Lárus,
dó rúmlega tvítugur.
Enn lifa á vörum fólks vísur Jóns um syni hans. Þessar
skulu tilfærðar:
Sextán ára Arngrímur, að öllu næmur,
vinnubrögðin, livar sem kemur,
kann liér enginn honum fremur.
Andrés Kristinn vitur, vænn og verkahlýðinn.
Ellefu eru árin ráðin,
ef það leyfir hlessuð náðin.
Sem dænii um lífsbaráttu Jóns er þessi írásaga:
Dag nokkurn að vetrarlagi fór Jón, ásamt Arngrími synt
sínum, þá mjög ungum, vestur í Grímsstaði að sækja naut.
Drengurinn mun liafa rekið á eftir bolanum fyrst, en ófærð
var, og Arngrímur lilli þreyttist fljótt, svo að faðir hans tók
til bragðs að láta hann á bak nautinu. Hélt Jón síðan áfram
með nautið á eftir sér, en leit við annað slagið til þess að sjá,
hvað drengnum liði. í eitt skiptið, þegar Jón leit við, var
drengurinn horfinn. Varð þá föðurnum ekki um sel. Sneri