Eimreiðin - 01.10.1959, Blaðsíða 54

292
EIMREIÐIN
vana. Bros hans, sem henni hafði alltaf virzt svo unglegt, jafn-
vel barnslegt, gerði nú andlit hans ellilegt. Um hana fór
ótta hrollur hans vegna, en hún lét sem ekkert væri og huldi
hendur sínar í ábreiðunni.
Hann sagði henni allt, sem gerzt hafði: Þegar hún heyrði,
hvernig dauða drengsins bar að, reis hún úr sæti, gekk að
glugganum og dró tjöldin fyrir hann. Þá gekk hún til sætis,
kyrrlát og hljóð.
Hann tók að ásaka sig á nýjan leik, og hún sagði við hann:
„Kristján, svona hef ég aldrei heyrt þig tala fyrr. Þú segist
vera duglaus. Þú segist vera óhæfur til þess að gegna embætti
þínu. Þetta er ekki rétt. Hvers vegna virðir fólkið þig, hvers
vegna ber það traust til þín, hvers vegna þvkir því vænt uffi
þig?“
„Nei, nei, góða mín!“ sagði hann, hlæjandi, á þetta hlusta
ég ekki. Þú mátt ekki gera þig eins hégómlega og ég er, María!
Já, fyrirgefðu mér, vina mín.
„Þess þarftu ekki að biðja,“ svaraði hún.
,,Vissulega,“ sagði hann, „mér ber sífellt að afsaka mig. Ann-
ars er slíkt hjal líka heimskulegt. Vitleysan er fólgin í þess-
um sífelldu afsökunum mínum. Ég er einn þessara ástúðlegu
prédikara, sem bið fólkið að afsaka það, að Drottinn skuli
vera til. Prédikari í lagi! Segðu mér, María, skoðun þína á
þess háttar sendiboða Drottins? Vertu nú hreinskilin!"
Hann horfði á hana, en hún starði á kyrrlátan, suðandi log'
ann í lampanum og hvarflaði ekki augum af honum. í augna-
ráði hennar er ekki hverflyndi, hugsaði hann. Henni er ekki
fisjað saman.
„María, horfðu á þennan Drottins þjón og svaraðu mér.‘
Kona hans þrástarði í ljósið og svaraði engu.
Hún er ekki fríð, ekki á almennan mælikvarða, en hún
er fögur frá öðru sjónramiði séð. Hún er eins og hörð og
vitur gyðja.
„Vinan mín, þú ert falleg," sagði hann.
Með þá sannfæringu í liuga sneri hann sér að skrifborðinu.
„Það er ekki auðkenni á prédikara, að fólki þyki vænt um
hann,“ sagði prestur. „Það máttu ekki segja, María. Þú naátt
ekki láta hræsni mína hafa áhrif á þig, þá væri illa farið. Þer