Eimreiðin - 01.10.1959, Blaðsíða 56

294
EIMREIÐIN
„En þá get ég ekki þjónað lengur prestsembæti, María,“
hélt hann áfram. „Ég dugi ekki til þess að vera prestur alla
þessa nótt. Veiztu, hvers konar nótt þetta er? Nei, við getum
ekki leikið lengur innbyrlingaleik, ekki þessi hárfínu láta-
læti. Þú skalt ekki framar dubba mig með því að segja, að
fólk beri virðingu fyrir mér, treysti mér. Hvers konar pré-
dikari er það, sem öllum geðjast að, en enginn vill hlusta á?
Kökubakari í þjónustu kirkjunnar. Og hvers vegna ætti fólk
að hlusta á mig? Hvernig geta þeir lagt trúnað á kenningu
mína, þar sem ég er trúlaus?"
„Kristján," sagði konan, og stóð mi að baki honum, „ei'
það aðeins ég, sem hlusta á þig, lieldur þú það?“
„Nei, nei,“ svaraði hann hikandi, „ég get ekki komizt hja
því að vita, að einhverjar heyrnir að auki hlusta á vesaldóm
minn. En ekki bætir það úr skák, vina mín. Gallinn er sá, að
trú mín er aðeins tilfinningasýki, lítilsigldur vani, þvaður og
þvættingur. Ef ég væri trúaður, mundi ég hafa hjálpað hon-
um. Þá gæti ég hjálpað. Þá hefði mér ekki brugðið, eins og
mér liefði verið gefið á hann, þegar hann spurði mig, hvort
ég gæti vakið son sinn upp frá dauðum. Ætli mér hafi ekki
verið næst skapi að segja: „Já, ég get það. Ég þori ekki að full-
yrða neitt um þetta.“
Hann teiknaði hraðri hendi á þerriblaðið.
„Nú sé ég það greinilega. Fjandanum geðjast líka að kenn-
ingu minni. Hann situr í pallstúkunni og segir: Þetta er
ágætt. Nú sé ég það.“
„María,“ sagði hann með mikilli áherzlu, „veiztu hvaða
nótt þetta er? Mikjálsmessunótt, nótt hins lieilaga Mikjáls.
nótt dómarans. Þessi drengur dó í nótt, en ætli það sé liann,
sem á að dæmast? Hver á að hljóta dóm? Hver er sekur? Et
til vill kúasmalinn osr enginn annar? Eða vinnumennirnu',
eða húsráðandinn, gestirnir? Eða ég? Ég var vissulega stadd-
ur á heimilinu, þegar þetta gerðist. Hefði ég vitað, hvað var
á seyði, mundi ég þá hafa varið liann? Allir erum vér sekir, e11
sök mín er svo mikil, að ég er of huglaus til þess að gera mel
grein fyrir lienni, nema rétt sem snöggvast. Dómur á því að
falla yfir mig. Ég veitti enga hjálp, meðan tími var til, og
lijálpaði ekkert, þegar þetta hafði gerzt. En, María, skilu1