Eimreiðin - 01.09.1967, Qupperneq 38

Lárviðarskáldið John Masefield
og íslenzkar fornbókmenntir
eftir
dr. Richard Beck.
Eins og kunnugt er, lézt
brezka lárviðarskáldið John
Masefield í maímánuði síðast-
liðnum, nærri níræður að aldri.
Hafði hann verið lárviðarskáld
síðan 1930, og skipað þann virð-
ingarsess með sóma, meðal ann-
ars rækt vel það hlutverk lár-
viðarskáldsins, þótt eigi sé það
nein kvöð lengur, að yrkja há-
tíðarkvæði á merkum tímamót-
um í lífi brezku konungsfjöl-
skyldunnar. Voru þau ljóð hans
löngum stuttorð og látlaus, og
hittu vel í mark, en bera vitan-
lega svipmót þess, að þau voru
tækifæriskvæði.
Lík Masefields var brennt,
en á hádegi 20. júní í sumar
fór fram virðuleg minningarat-
höfn um hann í Westminster
Abbey í Lundúnum, þegar
jarðneskum leifum hans var
fengið hvílurúm í „Skáldahorn-
inu“ í þeirri söguríku frægðar-
liöll Breta. Hlýrri og aðdáunar-
ríkri frásögn sinni um minning-
arathöfnina valdi októberhefti
málgagns Ameríska skáldafélags-
ins (The Poetry Society of
America) eftirfarandi fyrir-
sögn: „Masefield Drops Anchor
in Poets Corner“ (Masefield
varpar akkeri í Skáldahorninu),
og var það ágætlega til orða
tekið, þegar í minni er borið,
hver grundvallarþáttur hafið og
sjómennskan eru í ljóðum og
sumum ljóðsögum Masefields,
enda var hann réttilega talinn
fyrsta meiriháttar ljóðskáld
Breta, sem sótti yrkisefni sín í
sæfarir og sjómannalífið. Var
það því ekki að ófyrirsynju, að
hann hefur verið nefndur „Lár-
viðarskáld hafsins“ (The Poet
Laureate of the Sea).
En vitanlega fann hann miklu
víðar viðfangsefni í hin mörgu
og margbreyttu skáldrit sín. Var
hann einnig svo afkastamikill
rithöfundur, að hin ýmsu rit
hans, bæði í bundnu máli og
óbundnu, skipta mörgum tug-
um. Verða þau eigi talin hér,
en um þau, fram að þeim tíma,