Eimreiðin - 01.09.1967, Qupperneq 57

Smásaga
eftir
Kedar Nath.
\
%■
98
\
\
ty>•o2£2f,2f.o^o^o^o^cl^o^o^0^0^0^0^0^0^0^0^0^0^o^0^0^0^0^c^0^o^0^o^*,
»u»o*o*0*0*0*0*0*0»0*0«0*0*0«0*0«0*0«0«0*0*0«0«0«0*0«0«0*0«0«0«(
í þessari órofaþögn dundi hans
eiginn hjartsláttur í eyrum hans.
En hann hafði lært það í styrj-
öldinni að taka hættunum með
ró. Hann lagði höndina mjúk-
lega á öxl konu sinni.
Þessar þrjár vikur síðan Ind-
land og Pakistan urðu til sem
ríki, höfðu þrjár flóttamanna-
lestir orðið fyrir árás, karlmenn-
irnir verið drepnir, konurnar
teknar, og það var sagt, að þær
hefðu verið seldar.
Sýnin ásótti hann enn.
Spennan jókst. Hraður andar-
dráttur, barnsgrátur, hastað á
börnin hvísslágt og gremjulega,
tuldur sem reis og hneig eins og
þung undiralda.
Þjáður ofsjónum ímyndaði
hann sér æstan múg vopnaðan
hnífum, bareflum, byssum og
sverðum; tryllingsleg öskur og
skelfingarstunur ómuðu í eyrum
hans.
Smám saman fann hann þó
draga úr spennunni.
Gegnum rifu á lokuðum
gluggahleranum sá hann braut-
arpallinn og í fölri birtu frá
Ijóskeri á staur vopnaðan mann
með vélbyssu, og hann vissi, hve
mjóu munaði að hann og sam-
ferðafólk hans yrði brytjað nið-
ur, þurfti ekki annað en þeir
úti fyrir fengju grun um að
þetta væri ekki vöruflutninga-
lest.
Hann minntist árásarinnar,
sem gerð hafði verið fyrir mán-
uði á þorpið, þar sem foreldrar
hans bjuggu, íbúar þess reknir
inn í hlöðu, sem síðan var kveikt
í, brunnin líkin og pollar af
bráðinni feiti hið eina, sem eftir
var af þeim daginn eftir.
Flóttafólkið lá svo þröngt
hvað að öðru og farangri sínum,
að ólíklegt var að nokkur pink-
ill hefði færzt úr skorðum, þótt
vagninn hefði oltið á hliðina.
Það hafði verið slökkt á ljóskúl-
unni, svo mennirnir á brautar-
pallinum gerðust ekki forvitnir,
og loftið inni var heitt og þungt.
Loks komst lestin af stað. —
Raddirnar féllu saman eins og
hlekkir í festi.
„Brezkt samsæri.“
„Þegiðu!“
„Hver vildi þetta fyrirkomu-
lag, Indland og Pakistan?“
„Ágústmánaðar 1947 verður
minnst sem . .