Eimreiðin - 01.09.1967, Síða 72

252
Framvegis hngsa ég
fyrir skrokkinn!
Og hvenær hefur íslenzkri niðurlæg-
ingu verið betur lýst í örstuttu máli:
Brátt eru öll vor hjartahólf
á þönutn.
Svo fer þeim, er sópa gólf
hjá könum,
hjá Amerikönum.
Ekki eru allar vísur Þorsteins jafn-
góðar, livernig mætti það líka vera,
en engin beinlínis léleg. Til saman-
burðar við það, sem áður er talið,
nefni ég vísuna „Líf og ljóð“:
Stutt hlytu Ijóðskáld að lifa,
ef þau lifðu á þvi sem þau skrifa.
En þau lifa’ ekki’ á því; —
þau lifa í þvi;
það er Ijóðið — i þvi sem þau skrifa.
Svipuðu máli gegnir um fáeinar vísur
aðrar, mér finnst þær svolítið „billeg-
ar“, ég nefni sem dæmi vísurnar
„Kerlingarprestur" og „Q. e. d.“.
Eins og sjá má af þessu, las undir-
ritaður þessar „fimmlínur" Þorsteins
sér til óblandinnar ánægju. Að minni
hyggju er þetta ekki bók, sem ber að
lesa fljótt og hratt. Til þess að liafa
af henni full not og ánægju, held ég
hyggilegra að grípa til hennar öðru
hverju, lesa og læra vísu og vísu og
velta fyrir sér. Á þann hátt njóta sín
bezt helztu kostir Þorsteins Valdimars-
sonar, næm skynjun hans á íslenzkt
landslag og ísmeygilega hnyttin ádeila
hans á það vesalings fólk, sem þetta
sania land ljyggir.
Þess er að lokum skylt að geta, að
Heimskringla gefur þessa bók út eink-
ar smekklega, og frú Barbara Árna-
son hefur myndskreytt, ágæta vel að
vanda.
Jón Thór Haraldsson.
/
Indriði G. Þorsteinsson: ÞJÓFUR í
PARADÍS. Almenna bókafélagið,
Reykjavík 1967.
Fáir höfundar hafa átt eins mikilli
velgengni að fagna við upphaf ferils
síns, eins og Indriði G. Þorsteinsson.
Indriði hóf rithöfundarferil sinn á
hagstæðum tíma, þar sem þá hafði
um skeið ríkt ládeyða í íslenzkum
sagnaskáldskap og lítið nýtt komið
fram. Auk þess hafði Indriði óvenju-
lega hæfileika til brunns að bera, og
frá skáldskap hans andaði hressilegum
og nýjum blæ.
„79 af stöðinni" var að vissu leyti
tímamótaverk og ekki ósennilegt að
til þeirrar bókar megi að einhverju
leyti rekja þá grósku, sem orðin er í
hérlendum sagnaskáldskap. Það var
ferskur tónn í þeirri bók — tónn, sem
margir töldu sig geta rakið til erlendra
höfunda, einkum bandarískra.
Tólf ár eru nú liðin frá útkomu
þeirrar bókar, og á þeim árum hefur
Indriði aðeins sent frá sér eina skáld-
sögu, unz nú fyrir jólin kom út skáld-
sagan „Þjófur í paradís".
„Þjófur í paradís“ er ekki mikil bók
að vöxtum, og mætti eins kalla hana
langa smásögu, eins og skáldsögu. Eigi
að síður tekur hún fyrri bókum Ind-
riða fram að rnörgu leyti, þótt atburð-
ir séu nokkuð fjarlægir, a. m. k. ungu
fólki.
Varla hefur Indriða tekizt eins vel
í skýrri persónusköpun og í þessari
bók. Hervaldur og Kolfinna í Sval-
vogum, Steinn í Svarðbæli og Björn
á Dunki eru manni orðnar kunnug-
legar persónur að lestri bókarinnar
loknum. Samtöl persónanna eru