Eimreiðin - 01.01.1968, Síða 33

c; ULLS TEiXG URNA I{ H VEREA
23
að máli. Það bar þó ekki tilætl-
aðan árangur, því að fornleiía-
fræðingurinn kvaðst vera svo
störfum hlaðinn, að hann gæti
ekki komið austur f’vrr en í fyrsta
lagi eftir nokkra daga.
Litlu síðar bar nýjan gest að
garði. Það var Drífa. Hún drap
á dyr, en beið ekki eftir að það
væri opnað, gekk rakleitt inn og
bauð gott kvöld.
Gott kvöld og þakka þér fyrir
síðast, kvað við úr öllum áttum.
Gvendur g;ei varð fyrstur tii
að spretta á fætur og bjóða Drífu
sæti.
Drífa þakkaði brosandi fyrir
hugulsemina og úr svip hennar
mátti lesa aðdáun og hrifningu.
Hæ, unga darna, nú get ég lof-
að þér að heyra í gítarnum, sem
ég var að tala um í gærkvöldi,
sagði Gvendur gæi og sótti grip-
inn.
Gæinn tyllti sér á bekkendann
og byrjaði að stilla hljóðfærið.
Hárið féil fram fyrir andlitið og
huldi það að mestu. Það virtist
ekki koma að sök, því að Gvend-
ur kíkti niður með hárinu, líkt
og það væri tjaldskör.
O, svei, svei, að sjá þetta, taut-
aði Björn á Sandbakka. Ég á
ágætar sauðarklippur heima. Á
ég ekki að skella af þér faxinu?
Væ, gamli, vel boðið. Ég kem,
þegar ég er orðinn leiður á lubb-
anum, anzaði Gvendur gæi bros-
andi.
Dáiitla stund fiktaði gæinn við
gítarinn, strauk nokkrum sinn-
um um strengina og raulaði brot
úr lagi. Skyndilega fylltu klið-
mjúkir, seiðandi tónar litla kof-
ann og Gvendur gæi scing lágri,
þýðri röddu:
Blóm,
blómið í sandinum grær,
hvað skal muna
og hverju gleyma?
Karlinn í tunglinu hlær
í austur, vestur og hring,
kerlingin situr í bing,
spinnur ull
skýjaull
gull
meira gull.
Drífa starði opnum munni og
horfði sem dáleidd á spilarann.
Ósjálfrátt hreyfði hún sig örh't-
ið eftir hijóðfalli lagsins og steig
taktinn með hægri fætinum.
Björn á Sandbakka tók að
ókyrrast í sæti sínu. Hann sneri
sér að Val og spurði, hvort hann
gæti fengið að tala við hann
undir fjögur augu.
Það var ekki laust við að jrað
kæmi undrunarsvipur á Val.
Auðvitað var sjálfsagt að ræða
einslega við Björn, en til þess var
ekkert næði í kofanum, svo að
þeir gengu saman út.
Gvendur gæi lét ekkert trufla
sig, en hélt áfram að syngja ein-
hverja vitleysu.