Eimreiðin - 01.01.1968, Qupperneq 53

HÓKIN ÞUNGA
niíns. Og það var heldur ekki
ástæðan til þess að ég yfirgaf
móður þína. Við mennirnir hér
á jörð berum byrði aí dufti, sem
þráir andann; okkur er trúað
fyrir einhverju, sem við eigum
að koma í áfangastað, fögrum,
innsigluðum leyndardómi. En
hvernig eigum við að fara að
því að rjúfa innsiglið og skila
leyndardóminum í hendur ann-
arra? Kannske var það þungi
þessarar spurnar, sem rak mig
út í ofdrykkjuna? En hvers
vegna varð enginn árangur af
baráttunni í hjarta mínu?
Kannske af því að ég yfirgaf
móður þína, af því að ég flýði
frá ósamræminu, sem átti að
opinbera innstu hugsanir mín-
ar. . . .
Nú brast rödd hans eins og
hún væri höggin sundur djúpt
inni í brjósti hans. Hann gerði
krampakennt átak til að ná and-
anum og blóðtaumar mjökuðust
eins og rauðir ormar frá munn-
vikjunum ofan á hálsinn. Ungi
maðurinn hugleiddi á hvern
hátt hann gæti hjálpað föður
sínum. En það var eins og ekk-
ert lægi á. Húsið, sem þeir voru
í, var musteri Guðs, geymdi
sorg og hamingju kynslóðanna.
Hér gat enginn veitt föður hans
betri hjálp í andstreymi hans en
Guð sjálfur.
— Nú lagast þetta bráðum,
faðir minn, sagði hann og strauk
43
hughreystandi yfir hárið á sjúka
manninum.
— Já, nú er allt gott, sonur
minn, svaraði maðurinn og
barðist við hóstann.
Það varð þögn. Skýin á himn-
inum fyrir utan höfðu greiðzt
sundur og sólargeislarnir end-
urköstuðust frá mjöllinni og
fylltu kirkjuna slíkri birtu, að
þeir urðu að hálfloka augunum.
Ungi maðurinn virti fyrir sér
útskorna bitana. Augu hans
staðnæmdust við nokkrar ritn-
ingargreinar og hann leiddi get-
um að því, hve lengi þessi orð
hefðu staðið þar. Voru það orð,
sem aldrei höfðu öðlazt nýtt
innihald? Hvað átti hann að
höggva á steininn? Hann laut
niður að föður sínurn og spurði:
— Leizt þér ekki á legstein-
inn.
— Jú, svaraði hann. Eg vissi
ekki, hver þú varst. Ef til vill
gætir þú hugsað þér að lofa mér
að eiga eitthvað í honum.
Ungi maðurinn hugsaði ekki
frekar um, hvað faðir lians átti
við með því að eignast lilutdeild
í steininum; hann lagði hönd-
ina á handlegg hans og lét hana
hvíla þar. Þessi steinn var einn
af beztu vinum hans; steinninn
hafði sagt honum hugsanir
stjarnanna, þegar hann var einn
á gangi um nætur. Hann hafði
oft hvílt höfuð sitt á steininum
og vegna tryggðar þessa steins