Eimreiðin - 01.01.1968, Qupperneq 58

48
EIMREIÐIN
— Ekkert, endurtók sjúki
maðurinn með skjálfandi rödd.
Reiði unga mannsins hjaðn-
aði strax. Sviti spratt út á fölu
enni föður hans og svo leit út
sem hann ætlaði að fara að gráta.
En hann grét ekki. Lindir tár-
anna voru þornaðar. Andlit
hans bar aðeins vott um magn-
laus mótmæli, er líktust þögulli
þjáningu, þegar hann tók aftur
til máls:
— Þeir tróðu á mér. Þeir köl 1-
uðu mig svikara!
— Af hverju, faðir minn? Af
hverju? spurði ungi maðurinn
biturt. Allt í einu varð hann
gripinn viðbjóði gagnvart ein-
hverri forynju, sem hafði farið
svo skammarlega með móður
hans.
Sjúki maðurinn svaraði ekki.
Hann var dauðþreyttur. Það var
þá fyrst, er sonur hans spurði:
— Vegna hvers fórstu þá ekki til
mömmu aftur? að svo virtist,
sem viljinn til að segja allt af
létta vaknaði að nýju:
— Ég var á leiðinni, hvíslaði
hann, ég var á leiðinni heim,
þegar ég liitti þig fyrst við gröf
hennar, fyrir mörgum árurn.
Orð hans voru nærri óskiljan-
leg. Röddin var brostin og hósti
og blóðuppgangur varnaði hon-
um að tala lengi í einu. Ungi
maðurinn var þess fullviss, að
nú var skammt eftir að enda-
lokunurn. Hann furðaði sig á
því, að hugsunin um það olli
honum engum sársauka. En
annað og meira en það eitt að
kveðja föðurinn bærðist í brjósti
hans.
— Af hverju komstu þá ekki
fyrr? spurði hann.
— Ég varð að ljúka bókinni,
hvíslaði faðirinn. Mér fannst,
að þú, barnið mitt, mundir fyrir-
líta mig, ef ég lyki henni ekki.
Það var svo þung byrði.
— Hvaða bók? spurði ungi
maðurinn.
Faðirinn smeygði hendinni
inn á brjóstið og tókst eftir
mikla erfiðleika að draga slitna,
skrifaða bók úr barrni sínum.
— Þessa hérna, sagði hann.
— Og nú er hún fullgerð?
Unga manninum fannst þetta
bókarkríli ekki vera neitt vanda-
mál.
— Nei, nei, stundi faðirinn,
og nú var eins og hjarta hans
væri að slá síðustu slögin ....
Nei, nei. Hún hefur orðið æ
þyngri byrði. Eftirvænting fólst
í orðum hans, er hann hélt
áfram:
— En kannske vilt þú ljúka
bókinni og koma henni á leiðar-
enda?
Þessunr síðustu orðum fylgdi
hryglukennt hljóð. Síðan varð
hann máttvana og sonurinn
horfði á brostin augu hans.
Ungi maðurinn var eins og
hann væri vegvilltur, en kannske