Eimreiðin - 01.01.1971, Blaðsíða 10

6
EIMREIÐIN
lendis. Sögur ganga um, að á
hverjum ferjustað og hjá hverju
vaði séu draugar, sem villi um
fyrir ferðamönnum. Þess vegna
liafi svo margir drukknað í ánni,
sem raun her vitni, sumir segja
18 aðrir 20.
Vor er komið eftir snjóléttan
vetur. Mestu leysingar eru um
garð gengnar, túnin á árbökkun-
um eru farin að grænka, og áin
er orðin meinleysisleg. Komið
er kvöld, logn og heiðskírt og
kvöldroði á vesturfjöllum.
í grónu jarðfalli á árbakkan-
um sitja piltur og stúlka. Þau
voru vinnuhjú í Árbug árið sem
leið. Nii er hann að fara en hún
verður kyrr. Þetta er kveðju-
stund, hljóð og blandin trega.
Hann hefir ráðist vinnumaður
hjá stórbónda á neðsta bæ við
ána, fær þar hærra kaup og ýmis
fríðindi. Við það eru bundnar
miklar vonir og framtíðardraum-
ar, en sárt er að skilja og sjást ef
til vill ekki aftur fyr en í réttun-
um um haustið. Það er langur
tími, langur reynslutími vonar
og kvíða.
— Mundu mig um að fara var-
lega, ef þú þarft að ferja yfir ána,
segir stúlkan lágt, en með
áherzlu.
— Ég er ekki hræddur við ána,
segir hann. Sjáðu hvað hún er
fögur núna. Hún brosir við okk-
ur og aldrei verður okkur mein
að henni.
— Já, núna er hún fögur, segir
hún en þú veizt að hún getur
umturnast í einum svip.
— Við skulum ekki hugsa um
Jjað á Jjessari stund, segir hann.
Svo verður þögn. Stúlkan held-
ur annari höndinni um hálsinn
á honum, en með hinni reytir
lnin sinu ósjálfrátt og starir út
á ána. Svo segir hún eins og ann-
ars hugar.
— Ég hefi oft verið að hugsa
um ána undanfarna daga, setið
hérna og horft á hana. Og þá
hefir mér komið í hug, að áin
eigi að vera tengiliður milli okk-
ar á meðan við sjáumst ekki, hún
eigi að bera hugsanir mínar og
kveðjur til þín á hverjum degi.
Éinnst þér Jrað barnalegt?
— Nei, svaraði hann, áin skal
vera mér boðberi frá þér. Ég
skal ganga að henni á hverjum
degi og reyna að heyra rödd Júna
í niði hennar.
Hann faðmaði hana að sér. En
hún reif sig úr faðmi hans eins
og hún væri hrædd.
— Við megum ekki vera hér
lengur, sagði hún, einhver get-
ur komið að okkur. En einu
verðurðu að lofa mér áður en við
skiljum. Þú mátt ekki segja ein-
um einasta manni frá Jrví, að við
séum trúlofuð. Ef Jrað bærist
hingað, þá yrði mér ólíft á heim-
ilinu, þú veizt hvernig það er.
— Því get ég lofað, sagði hann.
— Kysstu mig þá því til stað-