Eimreiðin - 01.01.1971, Síða 11

ÁIN BER MIG TIL ÞÍN
7
festu, sagði hún, og það skal vera
skilnaðarkossinn.
Hann kyssti hana heitt og
lengi. Svo sagði hún:
— Nú kyssi ég þig ekki aftur
fyrr en mér er alveg sama þó allir
viti það.
Að svo mæltu stökk hún á
fætur, hljóp upp úr jarðfallinu
og stefndi til bæar.
Hann hét Karl og hún hét
Æsa.
Hún hafði komið á þetta heim-
ili 5 ára gömul, munaðarlaus og
boðin upp sem hreppsómagi. Síð-
an hafði hún verið þarna og
aldrei mátt um frjálst höfuð
strjúka. Nú var hún orðin 19 ára.
Hann var 25 ára og talinn af
góðu fólki kominn, en hafði þó
orðið að vera í vinnumennsku
frá fermingu. Þau voru bæði ör-
snauð, en vildu lifa og leita köll-
unar sinnar í lífinu.
Hann fór daginn eftir og
kvaddi hana á hlaðinu eins og
hitt heimilisfólkið, og enginn
skyldi sjá, að Jreim þætti mikið
fyrir að skilja.
En hún ein fann til þess hve
tómlegt var á Árbug eftir að
hann var farinn. Annars var allt
þar í föstum skorum vanans fram-
an af, og hún var sami einstæð-
ingurinn og hún hafði alltaf ver-
ið. Þó var eitt breytt. Gjörbylt-
ing hafði orðið í lífi hennar.
Ljúf sælukennd og sár kvíði
toguðust á um sál hennar. En
það var leyndarmál, sem eng-
inn mátti vita um.
Nóg var að gera. Vorannirnar
kröfðust Jress að hvert manns-
barn leggði frarn alla krafta sína.
Og oft varð lítið um svefn á hin-
um björtu nóttum. Svo tóku
heyannir við og Æsa var látin
ganga á engjar eins og áður.
Leið svo og beið fram í ágúst-
mánuð. Þá var Jrað eitt myrkt
kvöld að hún heyrði óvart á tal
hjónanna.
Konan sagði: — Það er ekki
forsvaranlegt að láta hana Æsu
ganga á engjar og vera úti í
hvaða veðri sem er. Við skulunt
hafa skifti, Gunna getur verið
við útiverkin, en Æsa hjálpað
mér við búverkin.
— Hvers vegna? spurði bóndi
undrandi.
— Nú, sérðu ekki hvernig
stúlkan er? Alltaf eruð J:>ið karl-
mennirnir Jafn glámskyggnir.
Geturðu ekki séð að stúlkan er
komin langt á leið?
Hann varð uppi:
— Ef Jretta er satt, þá er ekki
um annað að gera en segja hana
til sveitar aftur. Ég kæri mig ekki
um..........
Meira heyrði Æsa ekki. Hún
stökk út í niðdimmt liaustmyrkr-
ið.
Þá um nóttina hrökk Karl upp
úr fasta svefni og sýndist ein-