Eimreiðin - 01.01.1971, Side 12

8
EIMREIÐIN
hver skíma fram við dyr, þótt
annars væri aldimmt í baðstof-
unni. Þessi birta færðist nær og
tók á sig mannsmynd. Og er hún
kom að rúmi hans, sá hann að
þetta var Æsa. Hann fékk ákafan
hjartslátt, en mátti sig hvergi
hræra og kom ekki upp einu
orði. Honum fannst hún lúta yf-
ir sig og hvísla þessum orðum:
— Áin ber mig til þín!
Svo hvarf þessi sýn. Hann lá
lengi eins og lamaður og þá gat
hann farið að hugsa. Var þetta
draumur, eða var það vitrun?
Honum var það óljóst, en fannst
þó að hann hefði verið glaðvak-
andi þegar hann sá hana. Og þá
rifjaðist upp fyrir lionum hvað
hún hafði sagt við hann að skiln-
aði: Áin ber kvejur mínar og
hugsanir til þín á hverjum degi.
— Blessuð veri hún fyrir
tryggðina. Nú hefir hún hugsað
svo sterkt til mín, að hún birtist
mér ljóslifandi. Og hún var
áreiðanlega brosandi. Hún hef-
ir viljað fullvissa mig um að sér
þætti alltaf jafn vænt um mig.
Þakka þér fyrir að þú komst og
Guð blessi þig alltaf.. . .
Hálfurn mánuði seinna frétti
Karl á skotspónum að Æsa væri
horfin. Hennar hafði verið sakn-
að sama morguninn og hann
dreymdi hana um nóttina. Leit-
að hafði verið í öllum húsum og
sent á næstu bæi að spyrja um
hana, en það bar engan árang-
ur. Fólkið sagði að hún mundi
hafa farið í ána, óviljandi eða
viljandi. Það skifti engu máli
hvort heldur var, því að enginn
héraðsbrestur verður þótt ein-
stæðingsstúlka hverfi. Þó var Jrað
boð látið út ganga, að hver sem
kynni að finna lík hennar, ætti
að tilkynna Jrað næsta hrepp-
stjóra þegar í stað.
Karli brá svo við fréttina, að
hann var ekki mönnum sinnandi
á eftir. Fólk sagði að hann hefði
misst málið og færi einförum. Á
hverjum degi sást hann g'anga
upp og niður með ánni, skim-
andi um bakka og eyrar eins og
hann væri að leita að einhverju.
Vetur lagðist snemma að með
frosti og hríðum og helluís kom
á ána. Eftir Jjað hætti hann ferð-
um þangað, en var jafn fálátur og
hljóður sem áður. Hann leysti
öll sín verk vel af hendi og tal-
aði stundum við skepnurnar þótt
hann væri þegjandalegur á heim-
ili.
Um vorið gerði fjallajjey og
asahláku og síðan stórrigningar
með ofviðri í marga daga. Þá
kom meira hlaup í ána en elztu
menn mundu. Hún ruddi sig
með ísbraki og beljandi dyn, en
Jjegar niður á láglendið kom,
hlóðst Jjar upp íshrönn rnikil,
sem stíflaði strauminn. Við það
liljóp áin úr farvegi sínum og
flæddi yfir víðlendar, sléttar
engjar, og bar Jrar yfir svo rnikið