Eimreiðin - 01.01.1971, Qupperneq 44

40
EIMREIÐIN
Hvernig lízt þér á?
Áhvað?
Vélin maður. Vélin?
Heldurðu að ég hafi aldrei
séð vél áður, eða hvað? yfirvéla-
meistarinn vafði gulum borðan-
um fast um haldið.
Jú, en . . . .
En hvað?
En . . blókin varð hugsi, skildi
ltvorki upp né niður, vatt síðan
kvæðinu í kross og spurði: En
livernig lízt þér á hendurnar á
kokknum? ?
Hendurnar á kokknum?
Já. Finnst þér að allar hend-
ur ættu að vera eins, til dæinis
eins og vélameistarahendur?
Ég hef ekkert vit á höndum,
sagði yfirvélameistarinn snúð-
ugt, batt hnút á gula borðann,
stóð upp, hengdi fantinn á sinn
stað og arkaði upp úr lúkarnum.
Blókin sat eftir, hvurnsa yfir
þessari stirfni vinar síns, því ein-
liverntíma liefðu kokkshendur
verið vel þegið umræðuefni og
vinur hans látið móðan mása og
kornizt að hinum fjölbreytileg-
ustu niðurstöðum. Loks yppti
hann öxlum mæðilega og skreið
í kojuna sína.
Hann vaknaði af suðrænum
draumi við að ýtt var við hon-
um.
Kasta sagði skipstjórinn,
kveikti ljós og fór upp.
Blókin snaraði sér fram úr,
gaut augum til koju vinar síns.
Hún var tóm.
Þetta þótti blókinni ekki vita
á gott, því hann vissi mæta vel,
að fátt kunni vinur hans betra
að óska sér, en tíðs og draumríks
svefns.
Allt gekk að óskum, veiðar-
færin komust á sinn stað við
hafsbotninn og tóku til við iðju
sína, hetjur hafsins luku við sop-
ann sinn og undirbjuggu sig
undir fjögurratíma svefn. Það er
margt sjómannsbölið.
Nú voru þeir orðnir þrír eftir
frarní, og kokkurinn svona feit-
ur og fínn var sofnaður. Blókin
horfði á vin sinn nokkra stund
og sagði svo:
Jæja.
Þögn:
Jæja, sagði hann aftur og var
farinn að ókyrrast.
Hvaða andskotans jæja er allt-
af í þér maður. Eilíft jæja, jæja,
jæja. Þú gerir hvern mann vit-
lausan með þessu. Ég þoli þetta
ekki lengur. Ég bara fer.
Svo stóð hann upp, yfirvéla-
meistarinn, gekk í áttina að upp-
gannum, sneri við, rauk að koj-
unni sinni, tók teppið, koddann
og peysuna, þeytti klámmynda-
blöðum út í horn, og svo: blát.t
strik aftur úr honum, með allt
hafurtaskið beint upp tir lúk-
arnum.
Blókin var svo undrandi, að
hann gat í hvoruga rasskinnina
setið, mátti ekki vatni halda og