Eimreiðin - 01.01.1971, Side 46

Gamla
klukkan
♦-----------------
Eftir
Sigurð Draumland
Þegar gamla klukkan kallar
kveða minningarnar allar
sama rómi, sama brag.
Hljómar, Ijúfir unaðsómar
æskustrengjum syngja lag.
Stofan fyllist hörpuhljómum,
hugurinn gullnum sólskinsómum,
þeir hafa oft til leiks mig leitt.
Manstu vorið! — klukkan kallar,
kallar vorið . . . Höggið eitt . . .
Breyta hljómar brag og rómi,
bylgjur kasta þyngri ómi,
kalla vonir, kalla trú.
Manstu blóm þín! — klukkan kallar,
kallar sumar . . . Höggin þrjú ...
I klukkuómnum haustsins hlátur
hljómar eins og fiðlugrátur.
Svipir þjóta. Varúð vex.
Þögnin hringir. Klukkan kallar,
kallar rökkur . . . Höggin sex . . .