Eimreiðin - 01.01.1971, Qupperneq 54

50
EIMREIÐIN
æðstiboðari hins eina sannleika,
var minnugur orða vitringsins
og hélt úti njósn um ferðir
þeirra. Varð þannig yfirsjón
stúlkunnar uppvís og henni
skömmu síðar stefnt fyrir æðsta-
boðarann, sem mælti til hennar
á þessa leið; „Nú hefur þú, unga
kona, gert þig seka um að brjóta
gegn því boðorði sem allir menn
hafa svarizt undir. Svo sem ritað
er, mun mannkyni mikil ógæfa
búin, ef það eigi fylgir í óskeik-
ulli hlýðni því lögmáli sem fram
hefur verið sett því til velfarnað-
ar. Af þessum sökum er mikil-
vægt að allt verði gjört til að svo
megi verða, og að mennirnir geti
haldið áfram að lifa í sátt og sam-
lyndi. Þar af leiðir að hegning
fyrir brot þitt er óumflýjanleg,
jafnvel þótt við breizkir menn
finnum til fyrirgefningar í hjört-
um okkar, og myndum að öðrum
kosti láta þig lausa ganga, svo
sem elska okkar og venja hefði
boðið. Skal afleiðing gerða þinna
verða sú, að þú skalt í húsi læst
hin þrjú næstu dægur og verð-
ur fæði þitt aðeins þurrt brauð
og vatn, svo að þú megir iðrast
og eigi framar ganga á annarra
hag“. Að þessu dómsorði upp-
kveðnu var stúlkan leidd til út-
hýsis nokkurs, þar sem hún
skyldi höfð í haldi, og grét hún
sárt af skömm og niðurlægingu.
Leystist þá fundurinn sem sam-
an hafði safnazt og sýndist sitt
hverjum. Þótti þó öllum miður
farið, þá svo óvægur dómur var
upp kveðinn, en af kvíða út af
velferð mannkyns, þokaði fyrir-
gefning þeirra fyrir óljósum ótt-
anum sem gróf um sig í sál
þeirra. Var dagur þessi síðar
nefndur dómsdagur.
En nóttina eftir dóm þann,
kom það fyrir sem olli miklu róti
í hugum manna. Sonur bóndans
fór á laun til úthýsisins, braut
upp dyr þess og hafði unnustu
sína á brott með sér. Ást lians var
svo mikil að hún hafði borið
ótta hans ofurliði. Sá hann þá
livorki elsku eða umhyggju í orði
hins alvitra, og hann afneitaði
því.
En mönnum var nú sú stað-
reynd skelfilega augljós, að jafn-
vel þrátt fyrir tilraunir þeirra til
að tryggja boðorðið með valdi,
höfðu tvær syndir verið drýgðar
á skemmri tíma en þremur dægr-
um. Geigurinn af vitringnum
rnikla, sem sagt var að hefði ör-
lög gervalls heims í hendi sinni,
óx til muna í brjóstum þeirra, og
þeim var ljóst að grípa varð í
taumana og útrýma afbrotunum
vægðarlaust. Þannig var að karl-
rnenn þorpsins fóru í liópi sam-
an til bóndabýlisins, þar sem
bóndinn bjó ásamt fjölskyldu
sinni. En hinn aldurhnigni
bóndi sá til ferða þeirra og las af
tilburðum þeirra að ekkert gott
bjó þeim í hug, og hann gerði