Eimreiðin - 01.01.1971, Qupperneq 64

60
EIMREIÐIN
skipulagninguna, livar hún átti að
byrja: fá sér gott starf, fast starf.
Vinna. Laun.
Það fór fínn hrifingarstraumur
um líkama hans, þegar jtessi þáttur
skipulagsins hafði farið rækilega
gegnum heilabúið og hlotið stað-
festingu.
En nú rámaði hann í, að einhver
hefði sagt, að enginn hefði orðið
meiri af vinnu einni saman. Bull,
auðvitað. Vinna göfgar manninn,
segja þeir. Að sjálfsögðu, augljóst
mál. Og hún getur gefið peninga
og, 'ef vel tekst til, álit. Það hafði
hann séð um dagana, að vinna gat
skapað einum manni álit, jafnvel
þó ekkert annað gæti gert það.
Og þetta átti að ske — hvort
tveggja.
En vinna. ..? Hann hafði jú fyrr
...... En hvað unt það? Hann
hafði alltaf verið óheppinn. Hver
maður verður að fá þá vinnu, er
svarar til hæfileika lians og kunn-
áttu. Og laun líka. Og nú skyldi
hann finna það rétta, jafnvel þó
það tæki tíma, langan tíma.
Þennan þátt skipulagsins inn-
siglaði hann með því að teygja út
höndina 'eftir glasinu og fá sér einn
lítinn — og virulegan — eins og
þeim einum er lagið, sem hættur er
að . . . . Jæja.
Höndin skalf ekki lengur, ekki
teljandi. En borðið var samt við
sig. Það ruggaði örlítið, þegar hann
setti glasið aftur á borðið og ósjálf-
rátt studdi hann fingri á flöskuna,
eins og hann byggist við, að hún
mundi ramba um koll. En það var
engin hætta á ferðum. Hún var
meira en liálf, nokkuð svo stöðug
’ennþá.
Svo hallaði liann sér aftur að
veggnum og aftur leituðu augu
hans upp á vegginn á móti. Ekki
af því, að liann byggist við að sjá
þar eitthvað, sem hann hefði ekki
séð áður, eða vert væri að liorfa á.
Hann vissi fyrir löngu að svo var
ekki. Það var bara svolítil hvíld
fyrir augun að horfa á myndlaust,
óhreint veggfóðrið, götugt hingað
og þangað eftir nagla, sem fyrri
leigjendur liöfðti rekið í vegginn,
til að h'engja kjánalegar fjölskyldu-
myndir á, eða hver veit hvað. Hill-
ur kannski — eða lampa. Hann
hafði ekki neinar myndir á veggj-
um. Hann þoldi ekki að glápa á
fjölskyldumyndir.
Ekki svo að skilja, að hann ætti
ekki myndir. Þær voru bara í tösk-
unni undir rúminu. Gömlu brúnu
pappatöskunni, sem nú hafði fylgt
honum í fimmtán ár. Bráðum
sextán. Hann liafði tekiðliana með
sér í bæinn, þegar hann byrjaði í
Menntaskólanum. Þá var hún ný
og fín, full af hreinum, góðum föt-
um, myndum, jteim sömu og enn-
jtá lágu í li'enni, dálitlum pening-
um og stórum vonum í mynd
kennslubókanna, sem hann hafði
lesið heima um sumarið og hann
tók nú með sér í skólann. í skól-
ann! Það hnusaði lítið eitt í hon-
um. Þessar endurminningar höfðu
flogið gegnttm huga hans á einu
andartaki.
Já, látum oss sjá. Hvar var hann
nú? Jú, skipuleggja, einmitt.
En nú var jiað bara spurningin: