Iðunn : nýr flokkur - 01.09.1933, Blaðsíða 25

JCIÍNN
Vetrarmorgunn.
295
Og svo heyrist loks frá katlinum þessi heinjsfreegi
:ni'ður, sem er vottur Jiess, að suðan fari að koma upp.
Um það leyti var drengurinn venjulega orðinn svo inn-
antómur, að honum fanst iiann geta borðaö alt, sem
tönn á festi, ekki að eins hey, heldur einnig mó og
tað. Svo Jiað var engin furða, Jiótt hann biði eftirvænt-
ingarfullur eftir brauðsneiðinni sinni, hvernig hún
mundi verða í laginu, hvort amma hans mundi skera
hana Jrvert yfir hleifinn eða að eins yfir hálfan hleifinn
og Jrá kanski eggþunna i aðra röndina. Og hvernig
skyldi hún drepa ofan á? Skyldi hún klina öllum bræð-
ingnum á sneiðina miðja, J)annig, að skorpurnar yrðu
purrar eins og í gær? Af jressu gómsæta viðbiti, sem
skildi eftir svo kjarnmikið bragð í vitunum, fékk drcng-
urinn aldrei nóg, og I)að mátti amma hans eiga, hún
var yfirleitt ekki sínk á bræðing, heldur klíndi venju-
lega vel á sneiðina með hægri þumalnöglinni. Aftur á
móti hætti henni til að spara sykurinn og klípa misstóra
mola úr kandísdrönglinum, og J)á gat alt eins komið
fyrir, að hann fengi J)ann minsta. Pessi umhugsunarefni
voru aldrei án eftirvæntingar og spenningar.
Svo byrjaði kaffið að anga í baðstofunni, J)að var
morgunsins helgistund. 1 slíkum ilmi gleymist mótlæti
heimsins, og sálin upp ljómast af trúnni á fraintíðina:
þegar öllu er á botninn hvolft, er J)að líklega satt, að
til séu fjarlægir staðir, jafnvel framandi lönd. Einhvern
tíma kemur vorið með sínum fuglum, J)ótt slíkt virðist
ótrúlegt, — sinni sóley í hlaðvarpanum. Og vonandi
kemst mannna líka á fætur, J)egar fer að lengja daginn,
eins og í fyrra og i hitt eð fyrra.
Um leið og gufandi vatnsboginn stóð niður í könn-
una, voru fyrstu orð dagsins sögð upphátt í bænurn:
formálinn, sem amma hans hafði um hönd til J)ess að