Tímarit lögfræðinga - 01.06.1957, Blaðsíða 8

legum rétti (jus naturale), svo og í rómversk-germönsk-
um rétti (og frábrigðileik við danskan rétt), einnig í al-
mennuin ríkisrétti (dönskum og þýzkum), lagaskilningi
(dönslcu og norsku laga) og réttarfari, — og gat að m.k.
meðal annars þetta siðasta haft talsverða þýðingu fvrir
islenzka námsmenn, eftir að farið var að koma á hér í
landi ýmsum ákvæðum Dönsku- og Norsku-lagabóka
Kristjáns V. — Með tilsk. 26. jan. 1821 voru þó gerðar
á ]>essu ekki óverulegar hreytingar, og skyldi nú kenna
við Háskólann: Almenna vísindalega lögfræði (mest i
ágripi), lögskýringafræði, danskan rétt i fleirum þátt-
um. svo og danska réttarsögu, sérstakan þjóðarétt og
danskan ríkisrétt, loks nokkuð í rómverskum rétti og
hagfræði.
Þá voru og enn gerðar ýmislegar hreytingar á laga-
kennslunni með tilskipunum 30. des. 1839 og 30. júni
1871, þar sem sumum greinum var sleppt eða þær sam-
einaðar öðrum, og nýtt lögfræðiefni tekið með (sbr. einn-
ig tilsk. 26. sept. 1890). Loks var tilhögun þessara mála
Ijreytt allverulega með tilsk. 1. desember 1902, og hélzt
hún út allt það, er eftir var af tímabili íslenzkra laga-
nema við Hafnarháskóla, eða til 1918. Lögfræðipróf var
(eins og áður) tvískipt, fyrri bluti og síðari bluti. Prófið
skyldi þreyta að fyrri hluta í almennri lögfræði og ágripi
af dönskum rétti (borgararétti, réttarfari o. s. frv.), róm-
verskum rétti (og réttarheimildum á latínu), danskri rétt-
arsögu og stuttri hagfræði. í síðaraliluta-prófi (bæði skrif-
legu og munnlegu) voru þessar greinar: Persónuréttur
(sifjaréttur, erfðaréttur, skiptaréttur), kröfuréttur (al-
mennur og sérstakur), hlutaréttur, refsiréttur, réttarfar og
stjórnlagafræði (rikisréttur) með þjóðarétti. Til þessa
hevrði. að nemandi skyldi kjósa sér í upphafi tvær á-
herzlunámsgreinar („Speciale“, úr mismunandi réttar-
þáttum), er hann legði sérstaka stund á i námi og gæti
hann skilað úr þeim rökstuddum úrlausnum, eftir því
sem krafizl yrði. A þeim tíma var og komið á við laga-
54
Tímarit lögfrœðinga