Tímarit lögfræðinga - 01.06.1957, Blaðsíða 67

sá galli er þó á, eins og alltaf vill verða um slíkar bæk-
ur, að hvorutveggja hlutverkinu er erfitt að gegna sam-
tímis. Ég held, að fyrst og fremst verði að telja bókina
stutta handhók. En af því leiðir þá, að við kennslu verð-
ur að sleppa ýmsu, sem að vísu er gott að vita, en sjaldan
reynir á, og geymir ekki heldur þýðingarmiklar almenn-
ar reglur. Sem dæmi slíkra kafla koma mér einkum í
huga: § 8. Ábyrgð á vixilkröfu (Aval). § 12. Um meðal-
göngu. § 13. Um samrit og eftirrit vixla.
Mér virðist því að til kennslu þurfi að nota hókina
með noklcurri dómgreind. En þá mun hún fullnægja hinu
tvöfalda hlutverki sínu vel, innan þess sviðs sem höf-
undur hefur markað henni.
Bókin er lagleg að vtra frágangi, letur skýrt og pappír
allgóður.
Prófarkalestur liefði mátt vera hetri, þótt fæslar prenl-
villurnar séu meinlegar. Þó er á hls. 62 vísað til Hrd. III. b.
í stað XIII. h.
Efnisyfirlit er í bókinni, en skrá um dóma, sem vikið er
að, vantar, svo og skrá um lagagreinar, sem vitnað er til.
Hið fyrra er bagalegra. Að vísu er íslenzk dómvenja um
vixla ekki fjölbreytt, en þótt dómarnir séu ekki margir,
er það alltaf mikill kostur fyrir þá, sem vitna vilja til
þeirra, að geta gengið að þeim á liandhægan hátt hverju
sinni.
Vixil og tékklögin eru að ýmsu alþjóðleg — shr. hls.
10—14. En nokkur munur er þó á, og stendur okkar
réttur í þessu eins og fleiru, næst norrænum og þýzkum
rétti. Það hefði þvi verið fróðlegt, ef vitnað hefði verið
til helztu dóma frá þessum löndum. Þar er dómvenjan
fj ölhreyttari. Þá hefði og verið fróðlegt, ef nokkur sam-
anburður hefði verið gerður á því sem afbi'igðilegt er
í ensk-amerískum rétti. En liér hefur að sjálfsögðu ráð-
ið, að hókin er fyrst og fremst skrifuð sem kennslubók.
Tímarit lögfræöinga
113