Tímarit lögfræðinga - 01.06.1965, Blaðsíða 8

manna séu fæddir með svo ríkri afbrotahneigð, að jieir
liljóti ólijákvæmilega að verða sakamenn, hvaða kjör
sem jijóðfélagið hýr jieim, og enn fremur að þessari
meðfæddu lmeigð séu samfara ákveðin líkamseinkenni.
Greindi Lomhroso á milli tvenns konar hnignunarein-
kenna, sem auðsæ væru á öllum jiorra afbrotamanna.
Mesta athygli og mestar deilur vöktu niðurstöður lians
um hin líkamlegu linignunareinkenni (stigmata here-
ditatis), og skulu nokkur nefnd af handahófi: lágt og
liallandi enni, sterklegir kjálkar, stór og sterkleg kinn-
bein, stór, útstandandi eyru, þunn efri vör, mikill hár-
vöxtur á liöfði samfara litlum skeggvexti, stam, auka-
fingur o. s. frv. Samhliða þessu taldi Lomhroso sig
finna ákveðin sálræn hnignunareinkenni, svo sem létt-
úð, grimmd, gáfnatregðu, tilfinningaleysi, hégómagirni,
óeðlilega leti og fýsn í að láta tattóvera sig. Lomhroso
hyggði niðurstöður sínar á víðtækum mælingum, fyrst
í stað aðallega höfuðkúpumælingum, fanga í ítölskum
fangelsum. Til ársins 1892 skoðaði haiíh um 25000
fanga. Lomhroso gaf út mörg rit um rannsóknir sínar,
og er þeirra frægast L’uomo delinquente (útg. í Milano
1876).
Kenningar Lomhroso um liinn fædda afbrotamann
mættu fljótlega mikilli andspyrnu úr ýmsum áttum.
Bentu andstæðingar lians á ónákvænmi í mælingum
hans og framsetningu á niðurstöðum, haldlausar al-
hæfingar, skort á samanburðarhópum o. fl. Að vísu
gleymdist mörgum í hinni áköfu gagnrýni, að Lom-
hroso einhlíndi ekki á hin líffræðilegu og mannfræði-
legu sérkenni afhrotamannsins, lieldur heindi hann at-
hugunum sínum einnig að áhrifum umhverfis, einkum
i síðari ritum sínum. Sumt í niðurstöðum Lomhroso
hefur lilotið nokkra uppreisn eða staðfestingu við sum-
ar seinni tíma rannsóknir, en í heild má segja, að nið-
urstöður hans liafi lítið gildi nú, þótt þær séu mark-
verðar um margt. En því gerist ég svo langorður uni
70
Tímarit lögfræðingu