Tímarit lögfræðinga - 01.06.1965, Blaðsíða 22

greinds óhapps til að sleppa við málssókn út af brotinu,
sem dómarinn taldi varða 2. mgr. 9. gr. umfl. og 1. mgr.
27. gr. bifreiðalaga.
Aðalstefnandi taldi hins vegar að hann ætti ekki sök
á óhappinu þar eð hann hefði ekki ekið ógætilegar en
eðlilegt mætti teljast. Hafi því ákeyrslan eingöngu verið
óhappatilviljun, sem hann bæri ekki ábyrgð á. Talið var
að með tilliti til aðstæðna við akstur aðalstefnanda og
hraða bifreiðarinnar, þrátt fyrir þær aðstæður, hefði aðal-
stefnandi ekki gætt þeirrar varúðar í akstri sínum sem
af honum mætti krefjast og bar hann því ábyrgð á því
tjóni sem af því hlauzt. Hins vegar þótti rétt að færa
bótafjárhæð niður um helming með tilvísan til 2. mgr.
51. gr. sjómannal.
Fjárkrafa aðalstefnanda í aðalsök var viðurkennd og
var því dregin frá gagnkröfunni.
Gagnstefnandi hafði viðurkennt að hafa framangreinda
orlofsbók 1 sínum vörzlum, en hélt því fram að hann
væri búinn að skila henni. Þessu mótmælti aðalstefnandi.
Gagnstefnandi hafði ekki fært sönnur að því, að hann
hafi afhent umrædda orlofsbók, en sönnunarbyrðin var
á hann lögð að þessu leyti, og var því krafa aðalstefn-
anda tekin til greina að því er þetta atriði varðaði.
Dómur Bþ. R. 18. júní 1957.
Skaðabætur utan samninga. — Dánarbætur.
1 máli sem hjónin G. og L höfðuðu gegn E og S voru
málavextir þeir í stuttu máli, að lítil telpa, dóttir þeirra
hjóna, varð fyrir bifreið, sem var eign stefndu, og beið
samstundis bana. Var lögð óskipt bótaábyrgð á stefnu
í máli þessu.
Kröfur stefnanda i málinu voru þannig sundurliðaðar:
1. Utfararkostnaður ................... kr. 3.617.50
2. Frágangur leiðis ..................... — 4.668.00
3. Atvinnutjón stefnanda G .............. — 2.562.75
84
Timcirit logfræðinga